บ่ายวันเสาร์…
บ้านหลังอบอุ่นของครอบครัวอัศวเมฆาเงียบสงบเหมือนทุกวันหยุด เวธัสกำลังนั่งอ่านเอกสารงานอยู่บนโซฟา ขวัญข้าวจัดแจกันดอกไม้ประจำสัปดาห์อยู่ในครัว กลิ่นขนมเค้กหอมกรุ่นคลุ้งไปทั่วบ้าน ก่อนจะมีเสียงเล็ก ๆ ตะโกนดังมาจากหน้าบ้าน
“แม่ค้าบ! พ่อค้าบ! คินกลับมาแล้ววววว”
ประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกพร้อมร่างจ้ำม่ำของเด็กชายวัย 5 ขวบ ที่มีรอยเปื้อนดินติดเสื้อนักเรียนเล็กน้อย แต่ไม่ใช่ประเด็น เพราะสิ่งที่ทำให้เวธัสถึงกับเลิกคิ้วสูง คือ…
เด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมเปียสองข้าง หน้าตาน่ารักน่าชัง ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ข้างลูกชายของเขา!
“คิน…” เวธัสเรียกเสียงเข้ม “แล้วนั่นใครครับ?”
คินยิ้มกว้าง ราวกับอวดของเล่นใหม่ “พ่อครับ นี่มีมี่ครับ แฟนคินเอง! คินพามาเล่นบ้าน!เราเรียนพิเศษเสร็จแล้วด้วย”
ขวัญข้าวหัวเราะพรืดทันที แต่รีบหันหน้าเข้าครัวไปก่อนจะหลุดขำแรง ส่วนเวธัสนั้น… หรี่ตามองเจ้าหนูน้อยมีมี่อย่างจับผิด
