1 เดือนผ่านไป…
เช้าวันหนึ่งในหอพักนักศึกษา
ขวัญข้าวนั่งพิงหัวเตียงอย่างอ่อนแรง
ลมหายใจร้อนผ่าว หน้าผากชื้นเหงื่อเย็น ๆ
โมเมที่อยู่ห้องข้าง ๆ พอเห็นสภาพเพื่อนก็รีบโผล่มาเช็กอาการทันที
“ขวัญ แกโอเคไหมเนี่ย”
โมเมย่อตัวลงข้างเตียง เอื้อมมือไปอังที่หน้าผากของขวัญข้าว แล้วก็ต้องเบิกตากว้าง
“โห ตัวร้อนจี๋เลยว่ะ! คงไปเรียนไม่ได้แล้ว แกลาเหอะวันนี้ งานก็อย่าไปเลย ไม่ไหวแน่!”
เสียงโมเมเต็มไปด้วยความกังวล
ขวัญข้าวยิ้มบาง ๆ ทั้งที่ไม่มีแรง
เสียงเธอเบาเหมือนกระซิบ
“ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวก็หาย…”
โมเมขมวดคิ้วแน่น มองสภาพเพื่อนตัวเองที่ซีดเซียวจนใจหาย
“ดูสภาพตัวเองก่อนเถอะขวัญ! นี่ถ้าพ่อแกรู้…ไม่รู้จะดีใจที่มีลูกขยัน หรือเสียใจที่ลูกไม่ดูแลตัวเองเลย”
ขวัญข้าวได้แต่นิ่งเงียบ ก้มหน้าหลบสายตาเพื่อน พยายามกลืนความรู้สึกเจ็บลึก ๆ ลงไป
โมเมถอนหายใจเฮือกหนึ่ง ก่อนลุกขึ้นคว้ากระเป๋าสตางค์
“โอเค งั้นฉั
