ยามค่ำในบ้านหลังใหญ่แสนอบอุ่น ไฟภายในห้องนอนสลัวลงพร้อมเสียงกล่อมเด็กแผ่วเบาที่ขวัญข้าวเปิดไว้ในโทรศัพท์ เจ้าตัวน้อย “น้องคิน” นอนอยู่ในเปลไม้ข้างเตียง พ่อเวย์นอนกอดขวัญอยู่บนเตียง หลับตาพริ้ม… แค่สองนาทีแรก
“แง๊งงงงงงงงงงงงงง!!!”
เสียงร้องดังก้องจนทั้งบ้านสะเทือน ขวัญสะดุ้งตื่นลุกขึ้นอย่างไว ส่วนเวธัสน่ะเหรอ…ยกมือขยี้ตา แล้วพึมพำเบา ๆ
เวธัสเสียงงัวเงีย
“เสียงไซเรนบ้านไหนวะเนี่ย…”
ขวัญข้าวลุกพรวด
“เสียงลูกพี่! ตื่นแล้ว! น้องคินตื่นแล้ว!”
เธอเดินไปอุ้มลูกอย่างคล่องแคล่ว หยิบผ้าอ้อม ผ้าเช็ดตัว เตรียมทุกอย่างเหมือนมืออาชีพ ส่วนเวย์ยังนั่งเหม่ออยู่ปลายเตียง สภาพเหมือนวิศวะดรอปสอบ
เวธัสเดินโซซัดโซเซมาใกล้ ๆ
“ให้พี่ช่วยไหม… เอ่อ เปลี่ยนผ้าอ้อมไง หรือเขย่าขวดนม?”
ขวัญข้าวอมยิ้มบาง ๆ
“เปลี่ยนให้เลยค่ะคุณพ่อ พิสูจน์ฝีมือเลยดีกว่า ไหนว่าอยากช่วยเลี้ยง”
เวธัสกะพริบตาปริบ ๆ มองเจ้าตัวน้อยท
