๑.๑๑
คุณศรีรัตน์อดไม่ได้ต้องรำพึงรำพันฟ้องคุณเสาวลักษณ์เช้าวันรุ่งขึ้น
“เมื่อวาน โตโต้ดื้อเป็นครั้งแรกกับศรีรัตน์ค่ะ”
“ครั้งแรกตอนอายุสิบสี่นี่นะ” คุณเสาวลักษณ์หัวเราะ “คุณศรีรัตน์โชคดีมากแล้วนะคะ”
“แต่เทวเนตรไม่ดื้อเลยใช่ไหมคะ”
“คนนี้ดื้อเงียบที่สุด มีอะไรไม่พูดแต่ทำโดยไม่บอกเลยแหละ เช่นแอบหนีไปชกมวยกับเพื่อน ๆ”
“ตายแล้ว” คุณศรีรัตน์ยกมือทาบอก “โตโต้ดื้อเมื่อวาน ร้องขอไปเรียนชกมวยให้ได้กับเพื่อนเอกพจน์ชื่อชาตรี”
“คนนี้แหละ หนึ่งในแก๊งเทวเนตรเลย” คุณเสาวลักษณ์ดูเหมือนนึกขึ้นได้ “อ้อ... โตโต้ไปซื้อสร้อยข้อมือที่ไหนมาคะ สวยดี”
“สร้อยอะไรคะ ศรีรัตน์ไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
“สร้อยข้อมือสองกษัตริย์ที่ให้ชาช่ากะน้องปนัดดาเมื่อวันจันทร์ที่แล้วไงคะ”
คุณศรีรัตน์ส่ายหน้างง คุณเสาวลักษณ์จึงเล่าในรายละเอียดที่ได้จากเอกพจน์และปิดท้ายว่า
“เทวเนตรเคยทำแบบเดียวกันเลย ไว้ค่อยเล่าให้ฟังวันหลังนะ
