๒.๑๐
อีกอาทิตย์เดียวผมจะอายุครบสิบสี่ปีบริบูรณ์แล้ว ฮอร์โมนวัยรุ่นในตัวเริ่มเปลี่ยนแปลงพัฒนาการทางกาย เช่นสูงชะลูดขึ้นมากเมื่อเทียบกับเด็กในห้องชั้นเดียวกัน และแขนขาลำตัวดูเก้งก้างกว่าเดิม
แต่จะมีใครเชื่อก็ยากจะทราบได้ครับ ว่าพัฒนาการทางใจของผมกลับช้ากว่าทุกคน เพราะขณะที่เพื่อนหลายคนมักบ่นว่า เบื่อรำคาญพ่อแม่ที่จู้จี้จุกจิกจนไม่อยากเจอะเจอคุยด้วย สำหรับผมกลับตรงข้ามสิ้นเชิง ยังโหยหาอ้อมกอดพ่อแม่ อยากอยู่ใกล้ชิดด้วยตลอดเวลา อยากมอบความรักให้คนอื่นเหมือนที่ได้รับ สร้างจิตให้ว้าวุ่นคะนึงหาเด็กบ้านทานตะวันไม่จางสักที จนอยากกลับไปมอบความรักแก่เหล่าเด็กน้อยอีก
คืนวันศุกร์โอกาสก็มาถึง เมื่อพ่อแม่และผมอยู่พร้อมหน้าบนเก้าอี้โซฟา ผมฉีกยิ้มทำตาโต เปิดเกมเรียกความสนใจก่อน
“พ่อฮะ แม่ฮะ เนตรรู้แล้วว่าปีนี้อยากได้ของขวัญวันเกิดอะไร”
“อยากได้อะไรจ้ะเนตร” แม่ทำท่าตื่นเต้นตาม
“วันอาทิตย์วันเกิดเนตร
