๒.๑๓
ศุกร์ที่ ๘ กรกฎาคม ๒๕๓๔ เจ็ดวันก่อนผมอายุครบสิบห้าปี
เช้านี้ผมไม่มีสมาธิเลย ไม่สามารถสลัดมโนภาพเมื่อคืน ที่เด็กหญิงกำลังลังเลใจจะเดินขึ้นบันไดสู่สวรรค์ดีหรือไม่ พาลให้เหม่อลอยคิดถึงหน้าขาวซีดพร้อมปานสีชมพูของน้องแก้วตา สงสัยว่าตอนนี้น้องอาการดีขึ้นไหม และจะกลับไปเรียนต่อได้เมื่อไหร่
ในห้องเรียน ผมอดไม่ได้ต้องเหลือบมองปวีณาบ่อยครั้ง กลับยิ่งทำให้ใจลอยคิดถึงอดีตระหว่างกัน คิดถึงความสุขที่ได้จากการติวให้เธอ คิดถึงเธอที่เกาหัวให้และมืออันแสนอบอุ่นที่เคยสัมผัส สุดท้ายหงุดหงิดพยายามครุ่นคิดว่า เหตุใดเธอจึงหลีกเลี่ยงคุยกับผม! ทันใดต้องตื่นจากภวังค์เพราะปากกาหลุดมือหล่นพื้นไม่รู้ตัว
อาหารเที่ยงมื้อนี้ไม่ชวนทานเลย ทำให้คิดถึงสารพัดน่องไก่ฝีมือแม่ ...คิดถึงเวลาที่ได้ทานข้าวพร้อมพ่อและแม่ ...คิดถึงกลิ่นคุ้นเคยในอ้อมกอดพ่อ ...คิดถึงกีตาร์ตัวโปรด
ผมจุก แน่นหน้าอก สำลักอาหารทันทีเมื่อนึกถึ
