แสงไฟที่หัวเตียงส่องมายังร่างที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้นห้อง น้ำตายังคงไหลอาบแก้ม ความรู้สึกเจ็บปวดถาโถมเข้าใส่จน ริณเรณูไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้มานานแค่ไหนแล้ว รู้แค่ว่าตอนนี้หัวใจมันบอบช้ำอย่างหนัก
“หนูริณ”
เสียงที่คุ้นเคยมาพร้อมกับสัมผัสอบอุ่นที่โอบกอดร่างกายของเขาทำให้ริณเรณูเงยหน้าขึ้นมองและหยุดร้องไห้อย่างอัตโนมัติ
“อารามมาได้ยังไงคะ ตอนนี้อารามน่าจะอยู่กับแพรวา”
“ก็อาโทรหาหนูริณแล้วแต่หนูไม่รับโทรศัพท์เลยอาเป็นห่วงก็เลยมาดู”
“อาโทรมาตอนไหน หนูรอให้อาโทรมาตั้งแต่เย็นแล้วอาก็ไม่โทรมาเลย”
“บอกอามาก่อนว่าร้องไห้เพราะอะไร”
“ก็อารามกับแพรวากำลังจะมีลูกด้วยกัน”
“อาว่าหนูเข้าใจผิดแล้วนะ”
“จะเข้าใจผิดได้ยังไงก็แพรวาเขาบอกหนูเองว่าเขาท้องและอาก็เป็นพ่อของเด็กในท้องของเขา”
“มันเป็นไปไม่ได้เลยเพราะตั้งแต่อาสัญญากับหนูอาก็ไม่เคยนอนกับแพรวาอีกเลย”
“แต่ก่อนหน้านั้นอากับแพรวาก็นอนด้วยกัน”
“ท
