พรึบ
เสียงสองคนค่อย ๆ วางร่างพ่อตัวเองลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ สุรชัยเองที่รับรู้ทุกอย่างก็ได้แต่จ้องมองลูกชายทั้งสองของตัวเองอยู่อย่างนั้น ความรู้สึกบางอย่างค่อย ๆ ถาโถมเข้ามาในใจชายวัยกลางคน
"ไปกัน" เสียงแพทริคหันไปเอ่ยบอกคนรักด้วยท่าทีไม่คิดแยแสคนเป็นพ่อ พราวดาวที่เห็นสายตาเจ็บปวดของเจ้าสัวทรงอิทธิพลก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ย
"อย่าเพิ่งสิ พ่อนายป่วยอยู่นะ ควรที่จะดูอาการก่อนสักหน่อย"
"ทำไมต้องดู"
"แพท!"
"ตอนฉันป่วย...ก็ยังไม่เคยเห็นมีใครมาดูแลเลย" คำพูดจากแพทริค ทำเอาสุรชัยที่ได้ยินยิ่งเจ็บลึกเข้าไปถึงภายใน ด้านเพทายเองก็ยืนฟังทุกอย่างอยู่เงียบ ๆ พร้อมกับทำท่าจะเดินออกไปเช่นกัน แต่แล้วก็ต้องถูกอลินญาดักไว้
"จะไปไหนคะ"
"ฉันจะกลับ"
"จะกลับได้ยังไงคะ คุณพ่อคุณเพทายไม่สบายอยู่นะคะ"
"แล้วยังไง" ริมฝีปากหนาถามพลางเหลือบสายตาไปมองชายวัยกลางคนที่นอนอยู่ด้วยแววตานิ่งเฉยไร้ความรู้สึก สุรชัยที่เห็น
