ผ่านไปสักพัก
ผมค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาหลังจากตื่นนอน ก่อนจะหันไปมองวงแขนแกร่งของตัวเองที่ไร้เงาร่างนุ่มนิ่มเหมือนอย่างเคย ช่วงหลัง ๆ อลินญามักจะเป็นคนตื่นนอนก่อนผมอยู่เสมอ
แอดดด
เสียงประตูห้องเปิดออกพร้อมกับร่างน้อยที่เดินถือถาดอาหารเข้ามา
"ตื่นแล้วเหรอคะ" เรียวปากเล็กเอ่ยถามผมพลางสาวเท้าเดินตรงเข้ามาหาผมด้วยรอยยิ้มสดใสตามประสา
"พอดีเลยค่ะ อลินทำอาหารเช้าเสร็จพอดี" ร่างบางบอกพร้อมกับยิ้มตาหยีอยู่อย่างนั้น
"ทานเลยไหมคะ" คนตัวเล็กถามผม ขณะที่ผมก็เอาแต่นั่งนิ่งจ้องมองอลินญาแววตาเรียบ จนอีกคนน่าจะเริ่มรู้สึกตัวได้ถึงความผิดปกติบางอย่าง
"คุณเพทาย มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ฉันละเชื่อเธอจริง ๆ"
"คะ?"
"ไม่ทำเหมือนฉันเป็นไอ้แก่ ก็ทำเหมือนฉันเป็นคนพิการ"
"ปละ...เปล่านะคะ อลินไม่ได้..."
"ที่เธอทำอยู่ มันทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้น" พอผมยกของเยอะหน่อยก็ไม่อยากให้ทำ พอผมตื่นนอนมาก็เอาข้าวมาให้กิน
"คุณเพทาย
