เช้าวันต่อมา
“อิ่มแล้วเหรอ กินอีกหน่อยสิจะได้กินยา เธอกินข้าวน้อยจัง” เสียงของไทเลอร์พูดร่าวยาวเมื่อเซญ่าไม่ยอมกินข้าวต่อ เพราะกลัวว่าเธอจะหายช้าเขาจึงอยากให้เธอกินของที่มีประโยชน์กับร่างกายเยอะๆ อย่างน้อยตรงแผลมันจะได้ฟื้นฟูได้เร็วๆ เธอจะได้กลับมาเป็นปกติ
“ฮึ่ม! ฉันเจ็บคอ กินอะไรไม่ค่อยลงหรอก มันกลืนไม่ลง” เธอตอบเสียงแผ่ว เพราะพิษจากบาดแผลมันส่งผลให้เธอมีไข้อ่อนๆ และอาจจะสูงในช่วงตอนกลางคืน
คนเราแม้จะร่างกายแข็งแรงแค่ไหน แต่หากต้องเจอเรื่องแบบนี้ก็ทรุดได้เหมือนกันนั่นแหละ
“งั้นเดี๋ยวฉันเอานมอุ่นๆ ให้ก็แล้วกันนะ เธอจะได้โล่งคอขึ้น”
“ค่ะ”
เซญ่าไม่ค่อยพูดกับเขาเหมือนเมื่อก่อนเท่าไหร่ เพราะตอนนี้รู้แล้วว่าเขามีอีกตัวตนนึงที่มันน่ากลัวมาก มันยากที่จะให้เธอไปต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะเธอก็ไม่รู้ว่าวันไหนจะถึงคิดของเธอที่จะถูกทำให้หายไปจากโลกใบนี้
เขาทำให้เธอกลัวก็จริง แต่นั่นเธอเอ
