ตอนที่ : 10 ใบเตือน
1277 คำ
หลังจากกลับมาจากที่นั่นฉันก็เก็บตัวอยู่ในห้องอย่างเดียว มันจุกดีนะที่คนในครอบครัวของเขาเห็นเงินสำคัญกว่าเราที่เป็นลูกแท้ๆ มันก็ไม่ใช่ครั้งแรกนะที่ต้องเจอแบบนี้ แต่ฉันก็ไม่สามารถทำใจให้ชินได้เลย แต่ครั้งนี้มันหนักมากจริงๆ เพราะฉันถูกแม่ด่าต่อหน้าคนนับสิบ มันเจ็บมากนะในฐานะของคนเป็นลูกอะ
มันเจ็บจนฉันไม่อยากพูดกับใครเลย ไม่อยากพูดหรือระบายอะไรทั้งนั้น เวลาเหนื่อย เศร้า ฉันมักจะอยู่เงียบๆ คนเดียว จนกว่าความรู้สึกเหมือนเดิมจะกลับมาหายดี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ตอนนี้ยังไม่อยากคุยกับใครค่ะ ขอพักก่อนนะคะ ไม่ค่อยสบายค่ะ” ฉันพูดผ่านประตูออกไป ตอนนี้มันก็หมดเวลางานแล้วฉันไม่ต้องทำงานแล้ว อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ สักพัก
“ป้าเอาข้าวมาให้ เห็นโรวันบอกว่าเรายังไม่ได้กินอะไรเลย ตั้งแต่กลับมาถึง"
“หนูไม่ค่อยหิวค่ะป้า ขอบคุณมากนะคะ วางไว้ตรงหน้าห้องก็ได้ค่ะเดี๋ยวหนูออกไปเอา”
“รีบกินล่ะ เดี๋ยวมันเย็นแล้วจะไม่อร่อย”
“…..” ฉันไม่ได้ตอบอะไรจนกระทั่งเสียงคนด้านนอกเงียบไป ฉันก็เปิดประตูออกไปเพื่อหยิบข้าวมาไว้ จะกินหรือไม่กินก็ยังไม่รู้เลยแต่ก็เอามาเก็บไว้ก่อน ป้าแกจะได้ไม่รู้สึกเสียน้ำใจ
วันต่อมา...
“เซญ่า...จะไปเรียนแล้วเหรอ?” ฉันเดินออกมาเจอกับพี่โรวัน เราทักทายกันเป็นปกติเหมือนอย่างเคย แต่วันนี้ฉันไม่กล้ามองหน้าสบตาเลยเพราะเมื่อคืนดันร้องไห้หนักจนตาบวมไปหมด
“ค่ะ วันนี้ขอไปเองนะคะ"
ฉันเดินไปคร่อมรถมอเตอร์ไซค์ก่อนจะขับออกไปโดยที่ไม่รอให้คุณไทเลอร์เขาออกมาก่อน ไม่งั้นเขาคงได้บังคับให้ฉันไปด้วยอีกแน่ๆ
“เซญ่า"
“คะอาจารย์"
“เลิกเรียนไปพบอาจารย์ที่ห้องด้วย"
“ค่ะ ได้ค่ะ”
พอเลิกรียนฉันก็ไปหาอาจารย์ที่ห้องไม่รู้ว่ามีอะไร แต่ตั้งแต่เรียนอยู่ที่นี่มาฉันไม่เคยถูกเรียกพบเลยสักครั้ง หรือว่าจะเป็นเรื่องที่บ่อนนั่น เพราะตอนนี้มันก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรเลยนี่นา
“อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“นี่เอกสารของเธอครูใหญ่ให้เอามาให้ ฉันเห็นแก่ที่เธอเป็นเด็กเรียนดีนะเซญ่า ไปหาเงินมาจ่ายค่าเทอมก่อนที่จะไม่ได้เรียนต่อ"
“ค่ะอาจารย์”
ฉันรับเอกสารมาเก็บไว้ในกระเป๋าแล้วยกมือไหว้อาจารย์จากนั้นก็เดินออกมา ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนๆ อีกสองคนที่ยืนรออยู่ข้างล่าง
“อีญ่าอาจารย์เรียกมึงไปพบทำไมวะ” อีจ๋าถาม
“นั่นดิ มีเรื่องเหรอ แต่ว่าเราก็ไม่ได้มีปัญหากับใครนี่” อีมีนพูดขึ้นด้วย พร้อมกับทำหน้าสงสัย ตอนแรกฉันก็คิดแบบนี้แหละแต่มันไม่ใช่
“กูได้ใบเตือนน่ะ เรื่องค่าเทอม”
“ห๊ะ! ค่าเทอม มึงยังไม่ได้จ่ายอีกเหรอ?"
“อืม” ฉันพยักหน้าตอบพวกมัน ที่จริงก็จะได้เอาจ่ายแล้วล่ะแต่ดันมาถูกขโมยเงินไปก่อนนี่สิ ฉันเลยต้องหาใหม่เพราะเงินที่มีก็เอาไปจ่ายหนี้นอกระบบแล้ว แต่มันดันเกิดเรื่องวุ่นวายซะก่อน แต่ก็ไม่คิดว่าจะได้ใบเตือนเร็วขนาดนี้
“แล้วจะเอาไง ยืมเงินกูก่อนไหม?” อีมีนพูด
“นั่นดิ ยืมเงินพวกกูสองคน เอาไปรวมกับเงินที่มึงมีก็น่าจะพอ เดี๋ยวเงินเดือนก็ออกแล้วน่าจะทันอยู่” อีจ๋าหันมาพูดอีกคน
“เดี๋ยวกูกลับไปดูเงินเก็บก่อน ว่าพอไหม ขาดเหลือยังไงเดี๋ยวกูบอกอีกที"
“เออๆ”
ฉันรีบขับรถกลับบ้านก่อนจะเข้าห้องเงียบกริบ เอาเงินเก็บที่มีอยู่น้อยนิดในกระปุกออกมานับดูว่ามันจะพอจ่ายค่าเทอมไหม แน่นอนว่ายังไงมันก็ไม่พออยู่แล้ว เงินเก็บของฉันที่มีมันมีอยู่ไม่กี่บาทเอง ถ้าจะรอเงินเดือนที่จะออกเป็นรอบวิคตรงที่ตัวเองทำงานอยู่มันก็คงจะไม่ทัน แต่ถ้าจะให้ยืมเงินพวกเพื่อนๆ ฉันก็รู้สึกเกรงใจ เพราะเวลาไม่มีเงินหรือเดือดร้อนพวกมันก็ช่วยตลอด ถึงพวกมันจะเต็มใจแต่ฉันก็ยังเกรงใจอยู่ดี เดือดร้อนทีไรก็ต้องพึ่งพวกมันตลอด
หรือว่าจะขอเบิกล่วงหน้าเงินเดือนที่นี่ดีล่ะ
……….
เวลาต่อมา...
หลังจากที่คิดแบบนั้นได้แล้วฉันก็ไม่ลังเลที่จะเอาใบเตือนจากมหาวิทยาลัยเพื่อขอเบิกเงินเดือนล่วงหน้าจากพี่โรวัน เพราะพี่เขาเป็นคนจ่ายเงินเดือนตรงนี้ บางทีเขาอาจจะเห็นใจฉันและยอมให้ฉันเบิกเงินล่วงหน้าก็ได้
“พี่โรวันอยู่ไหมคะ?"
“อยู่ๆ โรวัน มีคนมาหา”
ฉันเจอกับพี่คนนึงที่ชื่อไซอัน พวกเขาจะคุยภาษาบ้านของเขาเวลาอยู่ด้วยกันซึ่งฉันก็ฟังไม่ออกหรอก หน้าตาของพวกเขาสองคนก็บ่งบอกแล้วว่าไม่ใช่คนไทย แต่เป็นคนที่พูดไทยเก่งมาก
“อ่าวเซญ่า”
“ฉันมีเรื่องจะคุยกับพี่น่ะ”
“แป๊บนึงนะ”
“งั้นกูไปดูดบุหรี่ก่อนละกัน”
พี่โรวันเดินออกมาจากห้องหลังจากที่พี่ไซอันเดินออกไปสูบบุหรี่ที่ด้านนอก เราสองคนเดินออกไปคุยด้วยกันตรงสวนด้านหลัง เพราะคุยกับหน้าห้องตรงนี้ดูเหมือนจะไม่ดีเท่าไหร่
“มีอะไรหรือเปล่า?"
“ถ้าฉันจะขอเบิกเงินล่วงหน้าก่อนจะได้ไหม?"
“ทำไมล่ะ มีอะไรหรือเปล่า"
“…..” ฉันหยิบซองจดหมายใบเตือนจากมหาวิทยาลัยให้กับพี่โรวัน ให้ดูว่าทำไมฉันถึงต้องเบิกเงินล่วงหน้า
“ค่าเทอม?"
“อื้อ ฉันยังไม่ได้จ่ายค่าเทอมเลยน่ะ” ฉันไม่รู้จะพูดยังไงเหมือนกัน มันดูหน้าด้านยังไงไม่รู้แฮะมาทำงานได้ไม่เท่าไหร่เองแต่จะเบิกเงินล่วงหน้าแล้ว แค่คุณไทเลอร์จ่ายหนี้ให้ทั้งหมดก็รู้สึกเหมือนเป็นพวกเด็กเส้นมากแล้วด้วย
“ทำไมไม่เอาไปบอกเจ้านายล่ะ วันนั้นคุณไทเลอร์ก็ถามอยู่นี่ว่าให้บอกให้หมดว่าเป็นหนี้ที่ไหนบ้างน่ะ”
“มันไม่ใช่หนี้นะพี่โรวัน อีกอย่างฉันก็เพิ่งจะได้ใบเตือนมาวันนี้ด้วย”
“…..”
“ขอเบิกหน่อยนะพี่ เดี๋ยวฉันจะขยันทำงานให้มากกว่าเดิมเลย”
“ไปคุยกับเจ้านายดีกว่านะ"
“ทำไมล่ะ?”
“ก็คุณไทเลอร์เป็นผู้ปกครองของเราแล้วไม่ใช่เหรอ”
“เอ่อ...”
“ไปเถอะ คุณไทเลอร์เขาจะได้ช่วยจัดการให้"
“เฮ้อ...ก็ได้ค่ะ”
ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรง นี่ฉันต้องไปหาเขาอีกแล้วเหรอ ไม่ใช่ว่าไม่ชอบเขาหรอกนะ แต่รู้สึกแปลกๆ ทุกครั้งเลยที่ได้เจอหน้าเขา ไม่ใช่ว่าฉันกำลังชอบเขาหรอกนะ
แค่เขาช่วยเหลือฉันแค่นี้ก็ชอบแล้วเหรอ?
เซญ่ามีสติหน่อยสิ จะชอบคนอย่างเขาเพียงเพราะเขามาทำดีด้วยแบบนี้ไม่ได้นะ
หรือจะเพราะเรื่องจูบวันนั้น?
- ผู้เขียน
