ริตาคว้าโทรศัพท์มือขึ้นมาแนบหู ถึงขั้นนี้แล้วคงต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
“ต้า… พี่ขอโทษนะ… ”
กวินทร์สำนึกผิด เขารู้สึกละอายใจ แต่ไหนๆ เรื่องก็แดงขึ้นมาแล้ว… พูดกันให้รู้เรื่องคงดีกว่า
“ถึงขั้นนี้แล้ว… เรื่องของเราคงจบกันแค่นี้”
ริตาข่มเสียงไม่ให้ร้องไห้
“พี่ขอโทษ… ขอโทษที่เห็นแก่ตัว… ”
กวินทร์หมายถึงการที่เขาไม่ปฏิเสธ ในวันที่โดนผู้ใหญ่จับคลุมถุงชน เพราะตัวเองเป็นลูกชายคนเดียวของครอบครัวที่จะต้องทำหน้าที่สืบเชื้อสายวงศ์ตระกูลต่อไป
“ค่ะ… จากนี้ไปเราเป็นแค่เพื่อนกันนะคะ”
คุยกับต่อมาอีกสองสามคำก็กดตัดสาย…
ริตายกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา หลังจากนั่งครุ่นคิดอยู่เงียบๆ ในรถมาพักใหญ่ๆ
เมื่อคิดได้… ทำให้เธอไม่รู้สึกเสียใจเท่าไรนัก ถ้ามองบวกไม่คิดลบกับเรื่องนี้ ก็คิดว่าตัวเองโชคดีแค่ไหนที่ได้รู้ความจริงเสียแต่ตอนนี้ ดีกว่าให้กวินทร์หลอกลวงเธอไปจนแต่งงานมีลูกมีเต้า ถึงตอนนั้นคงเจ็บปวดกว่านี้หลาย
