บทที่สี่
2292 คำ
ติ๊ง!
อัศวิน : ลงมาข้างรถคนรถของผมจอดรออยู่ที่ทำงานคุณ
เสียงแจ้งเตือนของไลน์ดังขึ้นจนเธอต้องถอนหายใจ กว่าสองอาทิตย์และเวลาเดิมทุกทีที่ผู้ชายซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นเจ้าหนี้มักส่งข้อความทำนองนี้มาเสมอ มีบางครั้งเธอบ่ายเบี่ยงหาข้ออ้างจนตนปวดหัวเสียเอง ด้านอัศวินแม้ไม่ตอแยแต่รู้แหละว่าก็ไม่พอใจมิเช่นนั้นวันนี้คงไม่ส่งคนรถมารับพลอยฝันถึงที่
พลอยฝัน : ค่ะ เดี๋ยวเจอกัน
หญิงสาวตอบรับสั้น ๆ เล่นดักคอกันแบบนี้เห็นทีถ้าปฏิเสธอีกคงเป็นเรื่องใหญ่ ทว่าในความโชคร้ายยังเหลือโชคดีอยู่บ้างเพราะหลายอาทิตย์แล้วที่อินธัสเดินทางไปดูงานธุรกิจยังต่างประเทศ ตั้งแต่เกิดเรื่องหลังออกจากคอนโดทั้งสองก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย ชายหนุ่มไม่เรียกให้เธอไปทำหน้าที่บำเรอสวาทบนเตียงส่วนพลอยฝันเองก็ละอายเกินกว่าจะยุ่งกับแฟนคนอื่น ยิ่งใครคนนั้นเป็นลูกค้าถึงไม่ได้สนิทกันแต่คนตัวเล็กก็รู้สึกผิดเหลือเกิน เธอรู้ดีสำหรับลูกผู้หญิงการโดนชายคนรักสวมเขาย่อมปวดใจ
“พี่ไปก่อนนะฟ้าพอดีวันนี้มีธุระด่วน” ปากบอกน้องผู้ช่วยคนสนิทเสร็จ พลอยฝันก็เก็บสัมภาระทุกอย่างกวาดลงกระเป๋าหนังแบบสะพายข้างสุดเก๋
“ค่า พรุ่งนี้พี่มีนัดกับคุณรินที่ไซต์งานนะคะ”
“จ้ะไม่ลืมแน่นอนส่งข้อความมาคอนเฟิร์มเวลาพี่อีกทีนะ” มัณฑนากรสาวยิ้มบาง ๆ เพียงนึกว่าพรุ่งนี้เจอระรินก็ไม่รู้ว่าตนเองจะปั้นหน้าคุยกับลูกค้าสาวสวยได้เหมือนเดิมอย่างไรด้วยเค้าความอึดอัดมาเยือนตั้งแต่เห็นเจ้าหล่อนจูบกับอดีตคนรักที่คอนโด
หากสุดท้ายพลอยฝันขจัดอาการน้อยเนื้อต่ำใจทิ้งเพราะพอเก็บของเสร็จก็ต้องลงไปพบคนรถของอัศวินแล้ว หญิงสาวสะพายกระเป๋ารวมทั้งหอบเอกสารกองใหญ่ไว้ในมือ ใบหน้างามไม่คิดแต่งเติมหรือระบายสีสันบนริมฝีปากอิ่ม ยายตัวแสบคิดเอาคืนจอมเผด็จการ อยากเจอนักใช่ไหมเธอก็จะไปทั้งสภาพตัวเองแบบนี้แหละดูสิคนอย่างเขาจะไม่อายเชียวหรือ
ไม่ถึงสิบนาทีก็เจอชายฉกรรจ์สวมชุดดำหนำซ้ำอยู่ ๆ อีกฝ่ายโค้งศีรษะทักทายทำเอาพลอยฝันตกใจ ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจออะไรเช่นนี้มาก่อน อัศวินทำราวกับพลอยฝันเป็นลูกสาวมาเฟียต้องมีบอดีการ์ดตามติดแจ หญิงสาวถอยหลังตามสัญชาตญาณดิบใจลังเลเพราะทำตัวไม่ถูกเลยสักนิด
แต่พอเห็นชายร่างยักษ์ผายมือจึงคิดได้ว่าควรรีบขึ้นรถอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตรีบสังเกตซ้ายขวาด้วยเกรงว่าหากมีใครมาเห็นตนกับผู้ชายคนนี้เข้าคงครหาว่ามีเสี่ยเลี้ยงแน่ ๆ
พอหญิงสาวเข้ามาข้างในริมฝีปากได้รูปเม้มแน่นขณะนัยน์ตาเศร้ามองสองข้างทาง เดิมทีพลอยฝันจัดว่าเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ทว่าเหตุการณ์เลวร้ายซึ่งพบพานตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบันทำให้คนตัวเล็กดูเยือกเย็นเหมือนมีกำแพงน้ำแข็งป้องกันรอบตัว
เธอไม่ไถ่ถามสารถีจำเป็นสักคำปล่อยตนเองอยู่กับความเงียบสงัดกระทั่งรถคันหรูจอดบริเวณหน้าโรงแรม คนเดียวซึ่งสามารถเห็นด้านอ่อนแอและดื้อแพ่งของหญิงสาวได้คงมีแต่อินธัส
“นี่คีย์การ์ดกับบัตรเชิญครับ นายสั่งเอาไว้ถ้าพาคุณมาถึงที่นี่ให้ขึ้นไปได้เลย”
“ขอบคุณค่ะ” พยักหน้ารับคำสั่งมือนุ่มหยิบคีย์การ์ดดังกล่าวพลางก้มดูหน้าบัตรเชิญที่ว่าทันที รายละเอียดปรากฏเกี่ยวกับงานประมูลเพชรชื่อดังจึงเดาได้ว่าคืนนี้คงต้องรับจ๊อบเป็นคู่ควงหรือไม่ก็ของเล่นของอัศวิน รู้เช่นนั้นคนตัวเล็กแสนเหนื่อยใจแต่ขายังต้องก้าวลงจากรถตามบัญชาเจ้าหนี้ ปลายจมูกโด่งรั้นสูดลมหายใจเข้าปอดซึมซับอากาศบริสุทธิ์เพียงเสี้ยวนาทีเพื่อเรียกพลังเข้มแข็งให้ตนเอง อย่างไรเสียลูกหนี้แบบเธอต้องทำทุกอย่างที่อีกฝ่ายเห็นว่าดีไม่มีสิทธิ์อุทธรณ์
ร่างบางหมุนปลายเท้าเดินผ่านล็อบบี้โรงแรมตรงไปยังลิฟต์ มือบางกดหมายเลขชั้นตามคีย์การ์ดที่ได้รับเจ้ากล่องเหล็กสี่เหลี่ยมพุ่งทะยานขึ้นสูงกระทั่งหยุดลงเธอจึงแบกร่างอันเหนื่อยล้ามายืนอยู่หน้าประตูห้องหมายเลข ‘1708’
ติ๊ด!
พลอยฝันก้าวเท้าผ่านประตูก็พบหนุ่มมาดกวนหน้าหล่อตั้งท่าอยู่ใจกลางห้องนั่งเล่นพร้อมช่างหลายสิบชีวิต
“ไงคนสวยหลบหน้าเก่งเนอะ ผมพึ่งรู้ว่าคุณนี่ลูกไม้เยอะใช้ได้เลย” อัศวินยักคิ้วทักทายยายตัวแสบซึ่งเขาส่งคนตามติดช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา บางทีเธอก็ไม่ได้ยุ่งอย่างคำกล่าวอ้างส่วนมากพอทำงานเสร็จก็เห็นกลับคฤหาสน์ ชีวิตอันน่าเบื่อหน่ายวนเวียนอยู่แค่นั้น แต่การได้เห็นรูปผู้หญิงคนนี้ในทุก ๆ วันช่างน่าเพลิดเพลินสำหรับเจ้าพ่อหนุ่ม
“ฉันไม่ได้ว่างขนาดต้องคอยหาวิธีหลบหน้าคุณ คนมันมีหนี้หลายล้านนะต้องทำงานหาเงินเยอะขึ้นสิช่วงหลังมานี้ฉันก็เลยหางานพิเศษทำ” หญิงสาวโกหกคำโต
“จะแกล้งเชื่อก็ได้” แต่มีหรือเสือร้ายจะรู้ไม่ทัน
“เรียกมาวันนี้มีเรื่องอะไร” คิ้วยุ่งเหยิงมุ่นเป็นปมใหญ่บ่งบอกรำคาญผู้ชายตรงหน้าเหลือเกิน
“ผมมีออกงานประมูลเครื่องเพชรตามบัตรเชิญที่คุณได้มานั้นแหละ” ดวงตาเรียวรีพเยิดมองซองสีโรสโกลด์ในมือสาวเจ้า
“แล้วคุณก็ต้องมาเป็นผู้หญิงของผมในคืนนี้” เขาลูบปลายคางแหลมก่อนฉีกยิ้มโชว์ฟันขาวจั๊วะทุกซี่ คำสั่งของชายตรงหน้าไม่ทำให้เจ้าหญิงน้ำแข็งแปลกใจเธอตอบรับคำสั่งสั้น ๆ ราวว่าง่ายแล้วหมุนกายตามช่างมือทองไปทันที
ร่วมสี่ชั่วโมงกว่าที่ทุกสิ่งทุกอย่างถูกประโคมบนคนตัวเล็กอย่างไม่หยุดยั้ง ช่างหลายสิบชีวิตแบ่งกันแต่งแต้มสีสันบนผิวหน้าขาวกระจ่างกระทั่งแปรเปลี่ยนสาวหวานให้กลายเป็นสวยเฉี่ยวเข้ากับเดรสสายเดี่ยวประดับเลื่อมวาววับ ผมยาวสลวยเกล้ามวยต่ำโชว์ลาดไหล่บางและไหปลาร้าสุดเซ็กซี่ พอทุกขั้นตอนเสร็จสิ้นพลอยฝันลืมตามองตัวเองในกระจกแวบแรกที่เห็นแทบไม่อยากเชื่อสายตา เพราะอำนาจเงินสามารถเนรมิตผู้หญิงธรรมดากลายเป็นดาวประดับฟ้าซึ่งเจิดจรัสที่สุดในค่ำคืนนี้
“เสร็จหรือยัง” เสียงเข้มโพล่งถามพลางเปิดประตูเข้ามาเจ้าพ่อหนุ่มชะงักเพียงเสี้ยววินาที
“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณวิน” แม้ไม่เพ่งมองก็รู้สึกว่าความสวยของพลอยฝันช่างสะดุดตา หนำซ้ำใบหน้าหวานยังมีเค้าโครงคล้ายใครคนหนึ่งที่เขารู้จักดี
“ไปเถอะ”
“ค่ะ” ร่างกำยำเปิดวงแขนช่วยให้คนตัวเล็กควงตนได้ถนัดถนี่ ภาพทั้งคู่ยืนเคียงข้างกันช่างเหมาะสมกันราวกิ่งทองใบหยก
“ขอถ่ายรูปไว้หน่อยนะคะพี่จะเก็บไว้เป็นผลงาน” หนึ่งในทีมช่างแต่งหน้าเอ่ยถาม พออัศวินพยักหน้าอนุญาตหล่อนก็ยกสมาร์ตโฟนเครื่องบางขึ้นมาบันทึกรูปทันที
ทั้งสองยิ้มบาง ๆ ให้คนหลังเลนส์ รอยยิ้มประดับวงหน้าหล่อเหลาและใบหน้างามช่างคล้ายคลึงกันเหลือเกิน หรืออาจเป็นดั่งคนโบราณเคยกล่าวว่าหากเป็นเนื้อคู่ย่อมหน้าตาละม้ายใกล้เคียงกัน ช่างแต่งหน้าสาวคิดอย่างเพ้อเจ้อเพราะปกติไฮโซรูปงามไม่ค่อยควงคู่ใคร ส่วนมากอัศวินอยู่แต่กับบิดาด้วยซ้ำแสดงว่าผู้หญิงตรงหน้าคงพิเศษพอดู
พอกดบันทึกเรียบร้อยอัศวินก็ยกมืออีกข้างเรียกบอดีการ์ดเพื่อจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมด ส่วนตนสาวเท้าพาพลอยฝันมุ่งหน้าไปทางลิฟต์เพราะเพียงไม่นานงานประมูลเพชรสุดหรูกำลังจะเริ่มต้นขึ้น
วินาทีที่ทั้งคู่เหยียบพรมแดงแสงแฟลชจากกล้องทุกตัวรัวใส่ไม่ยั้ง หญิงสาวสะดุ้งเฮือกเมื่อตกใจ เธอพอรู้ว่าอัศวินเป็นหนุ่มสังคมชั้นสูงหนำซ้ำครอบครัวคงมีเส้นสายไม่ใช่น้อยมิเช่นนั้นคงไม่อาจเปิดเลาจน์หรูแฝงบ่อนพนันใต้ดิน
“ไม่ต้องตื่นเต้นหรอก” บุรุษหนุ่มโน้มวงหน้าหล่อเหลากระซิบข้างหูราวสนิทสนม ยิ่งทั้งคู่ใกล้ชิดกันเท่าไหร่ทุกสายตายิ่งให้ความสนใจมากขึ้น
“คุณควงกับหนุ่มหล่อขนาดนี้มีอะไรต้องกลัวอีกหรือมั่นใจในตัวเองไม่พอ”
“ใครว่าละฉันไม่เคยกลัวแค่ไม่ชินเฉย ๆ”
“งั้นเหรอ” อัศวินเห็นพลอยฝันแก้ตัวด้วยท่าทีเลิ่กลั่กก็กลั้วหัวเราะในลำคอ ไม่รู้เหตุใดคนเจ้าเล่ห์ถึงรู้สึกสนุกเพียงได้ใกล้ชิดผู้หญิงคนนี้
“อืม” เจ้าหญิงน้ำแข็งเป็นตัวเองได้ไม่ถึงนาทีก็กลับมาเย็นชาเหมือนเคย
“เข้างานกันเถอะ” ชายหนุ่มเหลือบสังเกตวงหน้างามพลางคิดในใจว่าสักวันหนึ่งเขานี่แหละจะทำให้น้ำแข็งละลาย!
เวลาผ่านไปชั่วครู่แขกทุกคนก็ทยอยเข้าไปนั่งบริเวณเก้าอี้ซึ่งถูกกำหนดไว้ตั้งแต่แรก และเพราะวันนี้ควงคู่มากับอัศวินผู้หญิงธรรมดาอย่างเธอถึงมีสิทธิ์นั่งฟรอนต์โรว์
“หนาวบอกได้นะจะได้ยืมสูทผม” บรรยากาศรอบกายค่อนข้างเย็นเฉียบพอสมควร พ่อเจ้าหนุ่มจึงเอียงกายกระซิบถามหญิงที่ตนรู้สึกดีด้วยความเป็นห่วงแต่พลอยฝันเพียงส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดี
“ไม่เป็นไร”
“หรือถ้าอยากเปลี่ยนเป็นกอดอุ่น ๆ ก็ยินดีนะครับ”
“บ้า!”
“โอเคไม่แกล้งแล้วไม่กี่นาทีโชว์ก็จบคุณทน ๆ หน่อยละกัน”
“อืม” พลอยฝันมองทางเวทีสีดำขลับแต่มีแชนเดอเลียร์สุดหรูอยู่ตรงกลาง เพียงไม่นานไฟทุกดวงพลันดับสนิทก่อนสปอตไลต์หลายสีสาดแสงกระทบเพดานและเตะตาแขกเหรื่อรอบข้างให้หันมอง เพลงสากลถูกบรรเลงด้วยไวโอลินเป็นจังหวะรวดเร็วสร้างความตื่นเต้น นางแบบในเดรสสีดำต่างเดินนวยนาดโชว์เครื่องเพชรบนลำคอระหง
หญิงสาวเพลินตากับอัญมณีแสนงดงามที่สุดเจิดจรัส เพราะดีไซเนอร์คนดังวาดลวดลายออกแบบผลงานแต่ละชิ้นมีเอกลักษณ์ไม่ซ้ำกัน นางแบบหลายคนพยายามช้อนสายตามองแขกพร้อมทั้งใช้มือลูบไล้ตามเรียวแขนและลำคอ ทุกย่างก้าวต่างเชื่องช้าเสมือนต้องการให้ผู้ชมเห็นทุกอณูความวับวาว
พลอยฝันระบายยิ้มบาง ๆ เธอดื่มด่ำกับประสบการณ์การเข้าชมโชว์ครั้งแรก หากยังยิ้มไม่ถึงขีดสุดทุกอย่างกลับต้องหยุดชะงักเมื่อนางแบบคนสุดท้ายเดินออกมา
ใบหน้างดงามทวีความอ่อนหวานด้วยรอยยิ้มประดับพิมพ์ใจ หล่อนสวมชุดราตรีแบบเกาะอกแหวกทรวงอกเต่งตึงโชว์สร้อยอัญมณีพลอยไพลิน
นัยน์ตาสุกสกาวดั่งดาวบนฟากฟ้าเหลียวมองเชิญชวนแขกทุกคนกระทั่งหยุดตรงที่เธอหล่อนก็ยิ้มให้เหมือนครั้งก่อนที่พบกัน นางแบบสาวไฮโซชวนฝันคนนี้จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้หญิงในหัวใจอินธัส…ระรินนั่นเอง!
แปะ! แปะ!
เสียงปรบมือดังสนั่นเมื่อร่างอรชรหยุดโพสท่ากลางเวที ดีไซเนอร์คนดังปรากฏตัวพร้อมรอยยิ้มประกาศชัดว่ากำลังเริ่มประมูลเครื่องเพชรชุดฟินาเลก่อน ทุกคนต่างยกป้ายแข่งขันกันจนราคาพุ่งพรวดไปกว่าหลายสิบล้าน
“สนใจหรือเปล่า” อัศวินแกล้งเย้าแหย่ถามทว่าเจ้าพ่อหนุ่มรู้ดีของนอกกายแบบนี้พลอยฝันไม่ให้ความสำคัญ
“เครื่องประดับชุดนี้ไม่เหมาะกับฉันหรอกมันแพงกว่าคนอย่างฉันจะเอื้อมถึง” สาวนัยน์ตาหวานเจือโศกว่าพลางยิ้มฝืน แท้จริงไม่ได้สื่อถึงแค่เครื่องประดับแต่ตัวบุคคลก็ด้วย ไม่รู้ใจเจ้ากรรมเป็นอะไรทำไมถึงกล้าเอาตนเองไปเทียบชั้นกับผู้หญิงคนนี้ทั้งที่ต่อให้ตายก็ไม่มีทางเทียบติด
“อืม คุณเป็นอย่างนี้ผมว่าก็ดีอยู่แล้ว” กำลังจะพยักหน้าตอบกลับคนข้างกายทว่า…
“เจ็ดสิบล้าน!” แต่มูลค่าประมูลรวมทั้งสุ้มเสียงเข้มฝั่งตรงข้ามทำเอาพลอยฝันชาวาบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทั้งใจเหมือนถูกมีดแหลมคมจ้วงแทงยามเห็นใบหน้าหล่อเหลาชัด ๆ ภาพอินธัสระบายยิ้มอ่อนโยนให้ระรินบดขยี้หัวใจเธอให้แหลกเหลว หยาดความเศร้ารื้นขอบตาแต่ก็พยายามฝืนทนมองพวกเขารักกันแม้ไร้เรี่ยวแรงก็ตาม
กระทั่งสุดท้ายชายหนุ่มก็ชนะการประมูล… ความรักความทุ่มเทที่เขาทำให้ผู้หญิงคนนั้นทำเอาพลอยฝันหวนคิดถึงอดีต วันวานซึ่งมีทั้งสุขและเศร้าแต่สุดท้ายเรื่องระหว่างเราก็จบลงด้วยน้ำตา ภาพเหตุการณ์ก่อนลาจากไหลเวียนเข้าสู่โสตประสาททว่าพอเหลือบสบตาคนรักเขาในปัจจุบันพลอยฝันจึงเลือกซ่อนความทรงจำแสนหวานไว้เหมือนเดิม
นาทีนัยน์ตาเศร้าประสานมองอินธัสพอเห็นเขาขึ้นไปยื่นช่อดอกไม้และกอดแสดงความยินดีกับคนรัก คนใจร้ายเบือนหน้าหนีไปทางอื่นราวพลอยฝันไม่เคยมีตัวตนในสายตา
ทุกการกระทำของชายหนุ่มคล้ายต้องการตอกย้ำให้เธอรู้ว่าเป็นของไร้ค่า… ซึ่งมีตัวตนแค่เวลาเหงาเท่านั้นเอง!
- ผู้เขียน
