บทที่หนึ่ง
2187 คำ
หลังเสร็จกิจรอบสุดท้ายตอนใกล้รุ่งอินธัสไล่พลอยฝันกลับห้องทันทีเพราะไม่ต้องการให้คนนอกจับสังเกตความสัมพันธ์ลับ ๆ ของตน คฤหาสน์หลังนี้พวกปากหอยปากปูเยอะจะตาย อย่างน้อยก็ ‘พรนภา’ มารดาเธอคนหนึ่งล่ะ รายนั้นอยากจับลูกสาวประเคนให้เขาจนตัวสั่นแต่ไม่ใช่บุตรสาวคนเล็กอย่างพลอยฝันหรอกนะ
คนที่หล่อนหมายมั่นปั้นมือคือ ‘เพลงดาว’ บุตรสาวคนโตซึ่งตอนนี้กำลังศึกษาแฟชั่นดีไซน์อยู่ที่อังกฤษต่างหาก มิเช่นนั้นคงไม่กล้าทำเรื่องน่ารังเกียจจนชายหนุ่มลืมไม่ลง
ดวงอาทิตย์สว่างจ้าต้อนรับเช้าสดใส ร่างสูงอาบน้ำเสร็จก็พันผ้าเช็ดตัวลวก ๆ ตรงเอวสอบ ท่อนบนเผยแผงอกกำยำตามประสาคนออกกำลังกายและมั่นใจในตัวเองสูง
เขาเดินผิวปากออกนอกห้องน้ำทิ้งความขุ่นเคืองจนหมดเพราะได้ระบายความใคร่ มือสากเลื่อนบานกระจกก้าวเท้ามุ่งหน้าทางระเบียงด้วยรู้ดีว่าเวลานี้ใครบางคนคงอยู่ข้างล่าง
ต่อให้เมื่อคืนดึกดื่นเพียงใดทุกเช้าพลอยฝันมักตื่นมาใส่บาตรให้บิดาผู้ล่วงลับเสมอ ต่อหน้าทุกคนหญิงสาวชอบทำหน้าใสซื่อนิสัยแสนดีแต่การกระทำพวกนี้นั่นแหละที่เขาเกลียด หากอดีตเลวร้ายไม่เกิดขึ้นบางทีเวลานี้ตัวเองอาจหลงเสน่ห์หญิงสาวไม่ต่างกับชายอื่น!
“เสแสร้ง” อินธัสไม่มีวันลืมบาดแผลที่เธอเคยฝากไว้ ต่อให้เวลาล่วงเลยผ่านไปภาพแผ่นหลังหญิงสาวทิ้งห่างไกลยังติดแน่นอยู่ทุกความทรงจำ หวนนึกแล้วก็ได้แต่กำหมัด เอาเถอะอย่างน้อยเวลานี้มั่นใจว่าตนเองชนะพลอยฝันอยู่ดี เพราะเสียงสะอื้นรวมถึงหยาดน้ำตารินไหลอาบแก้มเมื่อคืน อดีตเคยทำให้เขาใจอ่อนก็จริงแต่บัดนี้โคตรสะใจ
“มีความสุขไปเหอะเดี๋ยวคืนนี้จะยิ้มไม่ออก” ซาตานร้ายยิ้มเหี้ยมเมื่อแผนการบางอย่างผุดขึ้นในสมอง ชายหนุ่มหมุนปลายเท้าก้าวเข้าอาณาเขตห้องนอนก่อนกดส่งข้อความหาตัวช่วยพิเศษ
ด้านคนตัวเล็กเห็นแล้วแหละว่าใครกันคอยจ้องจับผิดทุกย่างก้าว เรียวปากกระจับได้แต่ยิ้มหยันสมเพชตนเอง เพราะสุดท้ายเธอเพียงหมุนกายหลีกหนีไปทางอื่นเพื่อทำภารกิจตอนเช้าให้จบลงก่อนออกไปทำงาน สำหรับพลอยฝันอย่าคิดถามหาอิสระตราบใดที่อินธัสยังตามติดไม่ต่างกับเจ้ากรรมนายเวร
พลอยฝันทำงานอยู่ที่ Wisdom Design บริษัทออกแบบบ้านและคอนโดหรูระดับไฮเอนด์ ธุรกิจนี้ถือเป็นมรดกตกทอดจาก ‘เลิศลักษณ์ ประภาธร’ บิดาผู้ล่วงลับของคนใจร้าย ท่านประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์พร้อม ‘พลวัฒน์’ สมัยอินธัสเรียนอยู่อังกฤษ
ธุรกิจทุกอย่างเดิมทีเป็นหน้าที่ของบุตรชายคนโตก็กลายเป็นลูกชายคนเล็กมาดูแลแทน จากชายหนุ่มที่ปกติแล้วไม่ต้องรับผิดชอบอะไรให้ปวดหัวแต่พอพ่อกับพี่ตายกลับต้องแบกรับภาระมากมายไว้คนเดียว
พลอยฝันจำแววตาเศร้าโศกของดวงตาคู่นั้นได้ชัดเจนไม่เคยลืม… ในวันที่อินธัสบินกลับไทยกะทันหันมาร่วมงานศพบิดาพร้อมเพลงดาวพี่สาวเธอ
หลังเคารพศพเลิศลักษณ์และพลวัฒน์เรียบร้อย อินธัสทนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศโศกเศร้าเสียงร้องไห้ระงมไม่ไหว เขายอมรับว่าทำใจไม่ได้เลยเดินออกมานอกศาลาเพื่อสูบบุหรี่ดับความทุกข์อย่างน้อยได้ระบายโดยการมองเปลวควันกลางอากาศสูดดมกลิ่นมินต์จาง ๆ ของบุหรี่ชั้นดีคงช่วยได้ไม่มากก็น้อย แต่อยู่ ๆ คนที่ไม่ปรารถนาอยากเจอหน้าที่สุดดันปรากฏตัวขึ้น อุตส่าห์หลอกล่อเขาไปไกลสุดซีกโลกแล้วเวลานี้หญิงสาวจะอยากเห็นหน้ากันเพื่ออะไร
‘พี่อินน์ไม่เจอกันนาน ฝันขอโทษนะคะที่ไม่ได้…’
‘จำได้ว่าฉันไม่เคยมีน้องสาวและเราก็ไม่ได้สนิทกัน’ ดวงตาคู่คมพยายามสุดความสามารถเพื่อข่มอารมณ์อ่อนไหว อย่างไรเสียปฏิเสธไม่ได้ว่าใจเขายังคงเต้นแรงอยู่ดี เพราะคนที่คิดถึงทุกลมหายใจกลับใกล้กันแค่นี้...อยู่ตรงหน้าเขาไม่ไกลเกินเอื้อม
‘ฝันรู้พี่โกรธฝันมากและคงไม่มีวันให้อภัยฝันง่าย ๆ แต่ฝันแค่อยากจะบอกว่าฝันขอโทษนะคะ ฝันเสียใจเหมือนกันที่ตัวเองผิดสัญญา’
‘สัญญาระหว่างเราเคยมีค่ากับเธองั้นเหรอ ฉันพึ่งรู้วันนี้ว่าเธอยังจำมันได้อยู่นึกว่าลืมทุกอย่างหมดแล้ว’
‘ฝันไม่เคยลืม’ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนสะท้อนความจริงในทุกประโยคที่เอ่ย ทว่าแววตาสั่นไหวของเธอบาดลึกใจกลางความรู้สึกจนทำให้ใบหน้าหล่อเหลาหันหนี ชายหนุ่มระบายลมหายใจหนัก ๆ ไม่อยากมองหน้าพลอยฝันต่อเพราะเกรงว่าตนอาจพลั้งเผลอถามหาข้ออ้างและยอมให้อภัยหญิงสาวง่าย ๆ ลืมความปวดร้าวที่คนตัวเล็กเคยฝากไว้
‘นั่นสินะระหว่างเราผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ ฉันเองก็ไม่มีทางลืมเธอง่าย ๆ หรอกพลอยฝัน’
‘พี่อินน์…’ อารมณ์เสียใจจุกแน่นตรงอกหญิงสาว ยิ่งเธอเห็นสายตารวมทั้งคำพูดตัดพ้อของเขา ยิ่งตอกย้ำว่าความทรงจำมากมายระหว่างเรายังคงสลักแน่นกลางใจเหมือนเดิม
‘ใครจะลืมผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอได้ลงคอ’
‘…’
‘แปลกดีนะเธอร้ายกับฉันขนาดนี้แต่ฉันยังจำภาพเธอคนเดิมที่ยิ้มให้ คิดถึงเสียงบอกรักของเธอว่าเพราะจับใจแค่ไหน ผ่านมานานแล้วแต่ทุกเรื่องระหว่างเรายังชัดเจนในสมองฉันอยู่เลย’ ชายหนุ่มว่าพลางหันมองหน้าหวานไม่คิดหลบอีก เพราะทุกคำที่เอ่ยหลังวินาทีนี้ คนใจสลายอยากให้พลอยฝันได้ยินให้กระจ่างกันไปข้างหนึ่ง
‘นี่ใช่ไหมที่เขาพูดกันว่า คนที่รักมากต่อให้เกลียดจนไม่อยากมองหน้าแต่ยังไงก็ไม่ทางลืมกันได้อยู่ดี’
‘…’
‘ฟังไว้นะพลอยฝัน หลังจากนี้อย่าเสนอหน้ามาให้ฉันเห็นอีก ไม่อย่างนั้นชีวิตเธอจะไม่มีทางเข้าใกล้คำว่าสงบสุขเลย!’
‘…’
‘เธอทำฉันเจ็บแค่ไหน ต่อไปถ้าเจอกันฉันจะเอาคืนเธอให้เหมือนที่ฉันเคยโดน!’
เสียงเข้มจัดเอ่ยขณะดวงตาวาวโรจน์จ้องเขม็ง ชัดเจนว่าสำหรับชายหนุ่มความรู้สึกดี ๆ ระหว่างเราหมดลงเมื่อหลายปีก่อน เพราะอินธัสสอนให้พลอยฝันรู้ว่าพอเธอเสนอหน้ามาให้เขาเจออีกคราผู้ชายคนนั้นทำเหมือนที่พูดไม่มีผิดเพี้ยน!
ติ๊ด!
คุณอินน์ : คืนนี้เจอกันที่คอนโดเตรียมดินเนอร์ให้ฉันด้วย ห้ามลืมเด็ดขาด!
เสียงเตือนของสมาร์ตโฟนเครื่องบางปลุกหญิงสาวสะดุ้งตื่นจากวันวานทันที ข้อความบนแอปพลิเคชันสีเขียวถูกส่งค้างเมื่อครู่ พอหยิบขึ้นมาอ่านคนตัวเล็กก็สังเวชตัวเองยิ่งนักเพราะไม่รู้ว่าชะตากรรมคืนนี้จบลงเช่นไร อาจต้องเป็นที่ระบายบนเตียงกว้างให้เขาเหมือนเดิม
เวลาช่วงเช้าของหญิงสาวผ่านไปอย่างรวดเร็ว หลังอ่านข้อความเสร็จก็หมุนตัวเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดเตรียมออกไปพบลูกค้าในช่วงสายของวัน เพียงไม่นานพลอยฝันก็ขับรถญี่ปุ่นคันเล็กออกจากบ้านมุ่งตรงเข้าสู่ตัวเมืองก่อนจะหยุดลงบริเวณหน้าร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
ใบหน้าหวานก้มดูนาฬิกาข้อมือ เข็มนาทีหมุนเป็นวงกลมบ่งบอกว่าในอีกไม่กี่นาทีใกล้ถึงเวลานัดหมาย มือนุ่มกดดับเครื่องยนต์กวาดสัมภาระทุกอย่างที่จำเป็นต้องใช้ลงกระเป๋าสะพายหนังแท้ เธอก้าวขาลงจากรถเร่งฝีเท้าเดินผ่านสวนหินกรวดเข้าไปยังเรือนกระจกภายใน
พลอยฝันย่างก้าวผ่านประตูก็รู้สึกว่าบรรยากาศในตัวร้านค่อนข้างโปร่งสบาย เพราะหน้าต่างแบบกระจกบานใหญ่สะท้อนเห็นวิวสวนเขียวขจีข้างนอก โต๊ะไม้โอ๊กสีแบล็กวูดทรงกลมจัดวางเหมาะสมตามสัดส่วนของตัวร้านชั้นล่างไม่เบียดเสียดจนน่าอึดอัด หญิงสาวเลือกนั่งตรงมุมซึ่งเห็นสวนมากที่สุดเพราะไม่ต้องการให้การคุยงานวันนี้เคร่งเครียดเกินจำเป็น เธอนำไอแพดรุ่นเก่าที่ใช้ตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัยออกจากกระเป๋าสะพาย เตรียมพร้อมทุกอย่างเพราะอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแขกคนสำคัญก็มาถึงแล้ว
อินธัสย้ำนักหนาว่าลูกค้าคนนี้เธอต้องตามใจห้ามทำเสียเรื่องเด็ดขาด เขาใส่ใจคนกล่าวถึงมากจนพลอยฝันชักอยากรู้เหมือนกันว่าคนนั้นเป็นใครกันแน่
ล่วงเลยกระทั่งห้านาทีไม่ขาดไม่เกินเวลานัดหมาย ประตูบานใหญ่ก็เปิดออกพร้อมร่างเล็กในเดรสผ้าทวีดแบรนด์ดัง เจ้าของใบหน้างามยิ้มหวานหยดทักทายมัณฑนากรสาว ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนม้วนลอนประบ่ายิ่งทำให้ผู้หญิงคนนี้ดูน่ารักขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าตัว
“สวัสดีค่ะ ระรินนะคะ” เจ้าของนามว่าระรินนั่งลงตรงข้ามพลอยฝัน เห็นสาวเจ้าใกล้ ๆ หล่อนช่างดูบอบบางน่าทะนุถนอมไม่ต่างกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบ แถมใบหน้างามก็สวยซะจนไม่ต่างกับดาราระดับแถวหน้า
“พอดีอินน์เคยเอารูปคุณฝันให้รินดูแล้วล่ะค่ะ เขาบอกว่าคุณคือมือหนึ่งของบริษัทเลย ถ้ารินอยากจะทำร้านอาหารสวย ๆ ยังไงก็ต้องเป็นคุณที่มาออกแบบ”
“ขอบคุณนะคะแต่ฝันไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ คุณอินน์ชมกันเกินไป” พลอยฝันลูบแก้มแก้เก้อ เพราะเธอไม่คิดว่าลับหลังอินธัสจะพูดอะไรดี ๆ ถึงตัวเองด้วย
“ไม่หรอกค่ะปกติอินน์โหดจะตายรายนั้นเคยชมใครง่าย ๆ ซะที่ไหน เขาพูดถึงคุณฝันแบบนี้แสดงว่าคุณฝันต้องเก่งจริง ๆ” ไม่รู้เหตุใดเห็นท่าทางหล่อนดูรู้จักอินธัสดีชนิดที่ว่าเรียกชื่อเล่นได้คล่องปากขนาดนี้พลอยฝันกลับรู้สึกหน่วงในใจ แต่เธอซ่อนทุกอย่างเอาไว้ด้วยรอยยิ้มบาง ๆ
“ค่ะขอบคุณจริง ๆ นะคะที่ไว้ใจฝันงั้นเรามาเข้าเรื่องกันเลยไหมคะ คุณรินกำลังจะทำร้านอาหารอยากได้แบบไหนเป็นพิเศษรึเปล่าบอกฝันได้นะ”
“จริง ๆ ร้านที่รินจะทำเคยเป็นบ้านสวนเก่าของคุณย่าค่ะ ท่านซื้อเอาไว้นานมากแล้วเผื่อลูกหลานไปพัก ออกนอกตัวเมืองนิดหน่อยรินเลยอยากให้คงความอบอุ่นแบบง่าย ๆ เอาไว้แต่ก็ยังดูคลาสซีอยู่” พลอยฝันเขียนรายละเอียดที่ระรินต้องการลงบนหน้าจอ
“ส่วนข้าง ๆ รินคิดว่าจะมีสวนผักเล็ก ๆ ตรงนั้นคุณย่าท่านชอบปลูกผลไม้แล้วก็ผักหลายชนิด รินอยากจัดสวนใหม่ค่ะ อยากให้มีพื้นที่ให้ลูกค้าถ่ายรูปเช็กอินเป็นกิมมิกของร้าน แต่ก็สามารถเก็บผักผลไม้ใส่ตะกร้าได้ด้วยรินว่าเก๋ดี”
เธอพยายามจินตนาการตามสิ่งที่ระรินร้องขอ ถ้าร้านดังกล่าวเสร็จเมื่อไหร่เห็นทีลูกค้าคงเข้ามาไม่ขาดสาย และถ้าทำมาร์เก็ตติงดี ๆ อาจกลายแลนด์มาร์กใหม่ ๆ ใกล้กรุงเทพฯ แน่นอน คุณหนูคนเก่งเอ่ยสิ่งที่ปรารถนาใส่มัณฑนากรสาวช้า ๆ พลอยฝันนั่งฟังระรินบรีฟงานร่วมครึ่งชั่วโมงเมื่อจดทุกอย่างเสร็จก็ปิดไอแพดเก็บใส่กระเป๋าทันที
“ฝันคิดตามที่คุณรินบอกถ้าร้านออกมาต้องดังมากแน่นอนค่ะ ไอเดียคุณรินดีมากยังไงฝันจะพยายามออกแบบและส่งให้คุณรินทางเมลที่ให้ภายในสองอาทิตย์นะคะ แล้วถ้าอยากแก้จุดไหนคุณรินค่อยลิสต์มาตอนนัดคุยกันอีกครั้งหน้า”
“ได้ค่ะ ขอบคุณคุณฝันมากนะ รินอาจจะดูเรื่องเยอะหน่อยพอดีติดนิสัยแบบนี้ตั้งแต่เรียนอยู่อังกฤษแล้ว ถ้ามีอะไรอยากเบรกหรือรู้สึกว่ามากเกินไป คุณฝันบอกรินได้เลยนะคะไม่ต้องเกรงใจ”
“คะ…ค่ะ” เสียงหวานสะดุดขาดห้วงเพราะได้ยินคำว่าเรียนที่อังกฤษ แสดงว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะสนิทสนมกับอินธัสเนิ่นนานแล้วสินะ บางทีหล่อนอาจพิเศษกว่าคนอื่นเพียงแค่ชายหนุ่มไม่เปิดตัว
“งั้นรินขอตัวไปทำสวยก่อนนะคะพอดีมีนัดดินเนอร์กับคนพิเศษไว้”
“ค่ะไว้เจอกัน” ดวงตาพราวระยับสะท้อนชัดว่าคนที่หญิงสาวนัดเจอต่อไปคงสำคัญกับหล่อนมากจริง ๆ พลอยฝันเพียงพยักหน้าตอบกลับ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าใครคนนั้นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลกับเธอ
- ผู้เขียน
