โรงพยาบาลกลาง กรุงโรม
ดวงตาว่างเปล่ากับใบหน้าไร้สีสันของคนที่นอนบนเตียงกำลังทอดสายตาสลับจ้องเขม็งบนหน้าจอทีวีเครื่องใหญ่ที่ติดเข้ากับผนังห้องที่ทาสีขาวสะอาดตา
เสียงรายงานข่าวบนหน้าจอก็กำลังรายงานไปตามหน้าที่ของนักข่าว แต่ทว่าจิตใจของคนฟังไม่ได้จดจ่ออยู่กับข่าวนั้นๆ หลังมือของบรีอันดาที่ถูกเจาะด้วยเข็มเพื่อโยงเข้ากับสายน้ำเกลือสั่นเทาสลับกับบีบเข้าหากันแน่น บรีอันดาเพิ่งไล่บิดาที่เข้ามาเยี่ยมให้กลับออกไป แล้วสั่งให้พยาบาลเปิดทีวีทิ้งไว้ให้เธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงทดแทน แม้พยาบาลจะคัดค้านพยายามห้าม แต่เมื่อทนเสียงกรีดร้องตวาดของคนไข้ไม่ไหว ทั้งหมอและพยาบาลเลยอ่อนใจจำต้องอะลุ่มอล่วยให้คนไข้ และอีกเหตุผลคือบิดาของคนป่วยขอร้องไว้ด้วย
“ตามใจแกเถอะครับ ลูกสาวผมบรีด้าเพิ่งผ่านเรื่องเลวร้ายมา แกคงอยากรู้ว่าจะมีข่าวลงเกี่ยวกับเรื่องของแกหรือเปล่า”
หมอและพยาบาลที่รักษาดูแลคนป่วยที่เพิ่งผ่านการถูกข่
