ตุลเงียบไปครู่ใหญ่เหมือนว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่ในหัว ฉันค่อย ๆ หยัดตัวขึ้นนั่ง จู่ ๆ มันก็รู้สึกนอยด์ที่เห็นอีกคนเงียบไปแบบนี้
“อย่าเอาอดีตมารวมกับปัจจุบัน”
“ตอนนี้พี่คือปัจจุบันของตุลใช่ไหม?” ฉันมองใบหน้าคมคายอย่างมีความหวังในคำตอบ
ตุลมองอยู่แป๊บหนึ่งก่อนที่เขาจะพยักหน้าแทนคำพูด เอาจริง ๆ ฉันอยากได้ยินเป็นคำพูดมากกว่า มันคงจะใจชื้นและดีใจมากกว่าการเห็นเขาพยักหน้าแบบนี้
“ทำไมไม่พูดล่ะ พยักหน้าแบบนั้นคืออะไร” ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่ปนหาเรื่องนิด ๆ
“แบบไหนคำตอบก็เหมือนเดิม”
“ก็แล้วทำไมไม่เลือกพูดมันออกมาแทนการพยักหน้า”
ถ้าไม่ตอบคำถามแบบตรงประเด็นฉันก็จะถามเขาแบบนี้แหละทั้งวัน เหมือนฉันจะถามเซ้าซี้มากจนเกินไปสังเกตเห็นว่าเมื่อกี้ตุลลอบถอนหายใจออกมาด้วย
“เริ่มไปกันใหญ่แล้ว” ตุลส่ายหน้าไปมาช้า ๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง เขาเอามือมาจับแก้มฉันเบา ๆ พลางใช้นิ้วเขี่ยเล่นที่จมูกอย่างเอ็นดู
