หลังจากที่รถลีมูซีนแล่นมาจอดหน้าโรงแรม การันต์ได้หันไปมองลูกน้องคนสนิทแล้วเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
“ขนของทั้งหมดนั่นขึ้นไปโยนไว้บนเพนต์เฮาส์” เขาพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบอย่างเช่นทุกครั้งก่อนจะเปิดประตูรถแล้วลงไปช้าๆ แต่ยังไม่ทันที่สองเท้าของเขาจะก้าวลงจากรถก็เป็นเสียงของราเชนทร์ดังขึ้น
“หมดนั่นเลยเหรอเฮีย! เฮียจะบ้าเหรอ! ผมคนเดียวจะถือไปได้ยังไง” เพราะเขารู้ดีว่าถุงสินค้าแบรนด์เนมที่เหลือในรถนั้นมีมากเท่าไหร่ หากเทียบจริงๆ ก็มากกว่าที่คุณนีน่าเอาลงไปเกือบสามเท่า
“แล้วมึงจะทำยังไง จะให้กูไปช่วยขนเหรอ” เขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะหันไปถามราเชนทร์ด้วยน้ำเสียงข้องใจ แต่ถึงสีหน้าและน้ำเสียงของเขาจะดูน่าหวาดกลัวสำหรับคนอื่น แต่สิ่งที่ราเชนทร์หวาดกลัวที่สุดตอนนี้ก็คือการขนของเหล่านั้นขึ้นไปคนเดียวมากกว่า
“อันนั้นมันก็เห็น ๆ อยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ ตอนซื้อทำไมเฮียไม่คิด ไม่รู้แหละวันนี้ผมก็หยุดงานด
