ภายในห้องพักผู้ป่วยพิเศษ ที่เงียบสนิทจนได้ยินแม้กระทั่งเสียงหยดน้ำเกลือจากขวดเหนือเตียง การันต์นั่งอยู่ข้าง ๆ เพลงรักยังคงนอนนิ่ง ดวงหน้าซีดเซียวไม่มีสีเลือด ยิ่งเห็นสภาพของเธอแล้วหัวใจของเขาก็เหมือนถูกบีบทุกวินาที
“ลืมตาสิเพลงรัก.. ลืมตาขึ้นมาเถอะนะ จะนอนอยู่อย่างนี้ไปถึงเมื่อไหร่” น้ำเสียงเขาแหบพร่าราวกับกำลังฝืนและพยายามไม่ให้เสียงสั่น
เขายังคงจ้องมองเธอไม่ละสายตาไปไหน มือหนากุมมือของเธอเอาไว้นิ่ง ๆ หลังจากที่เธอถูกส่งมาพักที่ห้องพักฟื้น จนตอนนี้ก็เข้าสู่วันที่3แล้ว แต่เพลงรักกลับยังไม่มีทีท่าจะฟื้นขึ้นมานั่นจึงทำให้การันต์ค่อนข้างกังวลอยู่ไม่น้อย
ในตอนที่เขานั่งมองเธอไม่ขยับไปไหน ใบหูก็ได้ยินเสียงล้อรถเข็นดังมาจากด้านนอก ก่อนที่ประตูห้องพักจะถูกเปิดออก
เมื่อเขาหันไปมองก็พบว่าเป็นคุณท่านอธิคุณที่เข็นคุณหญิงพรรณพิลาเข้ามา ใบหน้าของคุณหญิงเองก็ไม่สู้ดีนักสักเท่าไหร่ มันดูซีดเซียวไม่ได
