ณภัทรเดินยิ้มมาหยุดยืนอยู่หน้าร้านอย่างคุ้นเคย พร้อมกันนั้นก็มองไปรอบร้านที่มีลูกค้ามานั่งทานแค่โต๊ะเดียว เพราะส่วนมากจะซื้อใส่ถุงกลับไปทานที่บ้านหรือที่ทำงาน ร่างสูงของชายสองคนทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ไม้
“สวัสดีครับคุณหมอ” เสียงทักทายของชายสูงวัยดังขึ้นจากด้านใน ในมือมีหม้อเครื่องในที่ไปยกมาจากในครัวถือมาวางไว้หน้าร้าน
“สวัสดีครับลุงพร ของหมอเอาเหมือนเดิมนะครับ มึงเอาอะไรบ้างสั่งเลย” หันมาบอกเพื่อนที่ยังนั่งมองไปรอบๆ ร้านเหมือนกำลังหาอะไรบางอย่าง
“เอาโจ๊กหมูไม่ใส่ขิงแล้วก็ไข่ลวกฟองนึงครับ”
“รอสักครู่นะครับ” สมพรเดินกลับไปจัดการตามออเดอร์ที่สั่ง หมอณภัทรที่ยังไม่เห็นน้องพร้อมก็ไม่รีรอที่จะเอ่ยถาม
“แล้วนี่น้องพร้อมไปเรียนแล้วเหรอครับ”
“ยังหรอก แม่พาขึ้นไปแปรงฟันอยู่ครับ อีกเดี๋ยวคงลงมา”
“ครับ... เดี๋ยวมึงคอยดูนะ” หันมากระซิบกระซาบกับเพื่อนที่นั่งตีหน้าเรียบเฉย แต่ไฉนเลยในใจกลับตื่น
