ตรัยคุณยืนใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ มองป้ายร้านราดหน้าลุงพรร่วมห้านาที จากที่ลูกค้าไม่ค่อยมีตอนนี้เริ่มทยอยเข้ามาบ้างแล้ว เพราะอยู่ในช่วงเวลาพักเที่ยง ลมหายใจอุ่นถูกผ่อนออกมาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง จนกมลที่ยืนอยู่ด้านข้างทนไม่ไหวต้องเสียมารยาทสะกิดแขนเจ้านายเป็นการเรียก
“มีอะไรหรือเปล่าครับ ผมเห็นเจ้านายยืนมองป้ายร้านราดหน้านานแล้วนะครับ จะเปลี่ยนร้านไม่กินหรือว่าไม่ถูกใจ จะไปร้านใหม่เหรอครับ แต่เท่าที่ผมไปลองถามๆ อาจารย์ที่โรงเรียนมา เขาบอกว่าร้านนี้เป็นร้านเก่าแก่ของตลาดเลยนะครับ รสชาติอร่อยมากๆ ด้วย” ที่กมลเอ่ยมาคือเรื่องจริง รสชาติของราดหน้ายอดผักอร่อยถูกปาก ยิ่งหมูหมักยิ่งนุ่มละมุนลิ้น
ตรัยคุณลอบยิ้มบางเมื่อหวนคิดไปถึงวันวานที่ตนเองใช้ชีวิตร่วมกับพิมพ์มาดาในช่วงเวลาสั้นๆ หญิงสาวชอบทำราดหน้าให้ทาน และยังพูดเสมอว่านี่คือสูตรของบิดา แต่เป็นเขาเองนั่นแหละที่ไม่สนใจจะฟัง ไม่สนใจจะซักไซ้ว่าครอ
