จอมเจ้าเล่ห์
537 คำ
เขาแอบเข้ามาหาฉันเองต่างหาก ฉันก็แค่สนองตอบความต้องการของพ่อเลี้ยงด้วยความเต็มใจ ก็แค่อยากรู้ว่ามันเด็ดเผ็ดร้อนแค่ไหน ถึงทำให้แม่ยอมเป็นชู้กับผู้ชายคนนี้ได้
“ยังจะตอแหลอีก!!” แม่ผลักฉันจนล้มลงไปนั่งกองกับพื้นห้อง เดินตึงตังเข้ามาในห้องด้วยความโมโหเหมือนช้างตกมัน ตะโกนลั่นไม่อายผีสางนางไม้ “พี่ชาติ! ออกมาเดี๋ยวนี้เลย ซ่อนอยู่ที่ไหนห๊ะ!! ออกมา!!”
“ทำไม่แม่ถึงคิดว่าพ่อชาติอยู่ในห้องหนู” ฉันลุกขึ้นยืน มองหน้าแม่อย่างโกรธเกรี้ยวไม่แพ้กัน
“ก็เขาหายไปจากห้องกู! กูเดินหาทั่วบ้านแล้วไม่เจอ เพราะงั้น เขาก็ต้องอยู่ในห้องมึงสิอีนัตตี้”
“โธ่แม่ ทำไมแม่คิดยังงี้ พ่อชาติจะมาอยู่ในห้องหนูทำไม แม่คิดว่าหนูกับพ่อชาติทำอะไรกันอยู่เหรอ หนูเพิ่งจะอายุ18เองนะ”
“วรรณา!” เสียงเรียกจากพ่อเลี้ยงดังมาจากหน้าประตูห้องนอนของฉัน เขายืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับถือถุงยาในมือ สีหน้าตกอกตกใจและร้อนใจระคนกัน ทำเหมือนแปลกใจนักหนาที่แม่ลูกทะเลาะกันเสียงดัง
“มาทำอะไรที่ห้องลูก แล้วเอะอะโวยวายอะไรฮึ”
“พี่ชาติ!” แม่ฉันหันไปมองพ่อเลี้ยงด้วยความตกใจปนสงสัย รีบปรี่ไปหาทันที “พี่ไปไหนมา ฉันตามหาซะทั่วบ้านเลย คิดว่า...”
“คิดว่าอะไร” พ่อเลี้ยงทำตาเขียวใส่แม่
แต่แม่หันมองฉันตาเขียวคาดโทษ “เปล่าหรอก แล้วนี่หายไปไหนมา จะบอกได้รึยัง”
พ่อเลี้ยงแอบสบตากับฉัน ฉันก็แอบยิ้มมุมปากเบาๆ ทั้งที่เจ็บแก้มจนปวดกรามไปทั้งหน้า
“ไปซื้อยามาให้เธอน่ะสิ ก็เห็นเธอนอนซมไข้” พูดพลางลูบแก้มของแม่อย่างอ่อนโยน “พี่กลัวเธอจะไข้ขึ้นสูง ไม่อยากเห็นเธอป่วยหนัก แล้วทำไมไม่พักผ่อนล่ะ”
แม่ของฉันทำหน้าสงสัย “จริงเหรอ”
“พี่จะโกหกเธอทำไมล่ะ เธอเห็นพี่เป็นคนยังไงฮะ นี่อย่าบอกนะ ว่าเธอคิดว่าพี่จะทำเรื่อง...ถ้าเธอคิดอย่างนี้พี่ก็ไม่อยากอยู่...”
“เปล่าจ๊ะพี่ชาติ” แม่ฉันรีบแทรก คงกลัวผัวทิ้ง “ฉันแค่เป็นห่วงน่ะ ก็เลยออกมาหา พอไม่เห็นเลยแวะมาถามยัยนัตตี้ดูว่ารู้รึเปล่า”
“อ๋อ” พ่อเลี้ยงทำเป็นเข้าใจ แต่แอบขยิบตาให้ลูกเลี้ยงอย่างเจ้าเล่ห์ “งั้นกลับห้องไปนอนกันดีกว่า ไปเถอะ พี่จะเช็ดตัวให้เธอนะ จะเช็ดในทั่วๆเลย”
พ่อเลี้ยงแสร้งทำเป็นหยอกเย้าเมีย ก่อนจะพากันเดินกระหนุงกระหนิงกลับห้องไป
“อร๊ายพี่ชาติอ่ะ ฉันไม่สบายอยู่นะ”
“เดี๋ยวจะทำให้หายไข้เลย เอายาน้ำให้กินสักอึกสองอึกเลยดีมั้ย”
“ว๊าย น่าเกลียด เดี๋ยวเหอะ อิอิ”
ฉันยืนรอจนประตูห้องของแม่ปิดลง แล้วจึงเดินไปปิดประตูห้องตัวเอง ความรู้สึกในตอนนี้น่ะเหรอ บอกตรงๆว่าฉันไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดที่ทำเรื่องจัญไรลงไป
- ผู้เขียน
