“มีคนเคยบอกพี่ว่าเวลาเราอยู่กับใครแล้วมีความสุข เราจะไม่อยากจากคนๆ นั้นไปเลย แล้วเราก็อยากให้เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า” เขาพาเธอไปที่หน้ากระจก
เธอมองตัวเองผ่านกระจกเงาบานใหญ่ มีร่างสูงเพรียวแข็งแรงยืนซ้อนอยู่ทางด้านหลัง ปทุมถันของเธอยังอยู่ในบราเซียร์สีหวานซึ่งมันห่อหุ้มเอาไว้จนความอวบอิ่มทั้งสองบดเบียดเข้าหากันแนบชิด
เขาค่อยๆ ปลดตะขอบราทางด้านหลัง ปทุมถันอวบอิ่มหลุดพ้นออกมาจากการรัดรึงเผยให้เห็นยอดถันสีสดทั้งสองที่ดีดเด้งอยู่เบื้องหน้า
ใบหน้าของแก้วกัลยาแดงซ่านลามไปถึงใบหู เธอมองสบตาเขาในกระจกเงาด้วยดวงตาสะเทิ้นอาย
คุณหมอหนุ่มกอดรัดจนเธอสัมผัสได้ถึงเนื้อตัวร้อนรุ่ม ใบหน้าหล่อเหลาแนบชิดเข้ามาแนบสนิทอยู่กับใบหน้าของเธอ เธอกะพริบตาเล็กน้อย ก่อนจะมองสบตาเขานิ่ง เหมือนต้องมนตร์สะกดแทบขยับเขยื้อนไปไหนไม่ได้ มือของเขาเลื่อนมากอบกุมปทุมถันอวบอิ่มเอาไว้ทั้งข้าง ใช้นิ้วชี้ค่อยๆ สะกิดยอดถันของเธ
