“พี่หมอ ฮือๆ แก้วจะไปหาพี่หมอ”
“เดี๋ยวพี่พาไป” กริชประคองร่างน้องสาวลุกจากเตียงพาไปยังห้องๆ หนึ่ง ด้านในมีผ้าสีขาวคลุมร่างของใครคนหนึ่งเอาไว้
“พี่หมอ ฮือๆๆ พี่หมอ” แก้วกัลยาโผเข้าไปกอดร่างที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ร้องไห้สะอึกสะอื้นปริ่มจะขาดใจ รู้สึกผิดที่เป็นสาเหตุให้เขาต้องตาย
“เพราะแก้วผิดเอง ถ้าแก้วเดินข้ามสะพานระวังๆ หน่อยก็คงไม่ตกลงไป พี่หมอก็คงไม่ตาย ฮือๆๆ”
“ใจเย็นๆ นะแก้ว” ใบข้าวเข้าไปลูบไหล่เพื่อนที่สะท้านขึ้นลงเพราะแรงสะอื้น
“แก้วผิดเอง”
“อย่าโทษตัวเองสิ” กริชเดินมาหยุดอยู่อีกด้านของเตียงพูดปลอบน้องสาว
“พี่หมอจำได้ไหมคะที่เราเคยคุยกัน พี่หมอบอกว่าถ้ากลับบ้านแก้วจะตอบตกลงแต่งงานไหม หรือจะหนีหน้าพี่หรือเปล่า พี่หมอรู้ไหมว่าแก้วจะตอบตกลง พี่หมอ... พี่หมอไม่รู้หรือไงว่าแก้วรักพี่หมอ ที่แก้วแสดงท่าทีดีใจที่จะได้กลับบ้านเพราะว่าเราจะได้แต่งงานกันยังไงคะ ไม่ใช่แก้วดีใจที่จะจากกับพี่
