“กูจะส่งลูกกูไปเรียนโรงเรียนเดียวกับกู มึงอยู่นิ่ง ๆ เรื่องเรียนกูตัดสินใจเอง” เมื่อน้องปองคุณอายุได้สี่ขวบตุลย์ภพก็เริ่มเจ้ากี้เจ้าการจัดแจงเรื่องต่าง ๆ ให้กับลูกของป้องภพ
“นี่ลูกกูนะ ไม่ต้องยุ่งได้ไง”
“กูจ่ายค่าเทอมเอง”
“มึงเอาเวลามายุ่งกับลูกกูไปหาเมียแล้วทำเองบ้างไหม”
“ไม่ กูจะเลี้ยงน้องคุณลูกมึงนี่แหละ” คนหน้าด้านอย่างเขาเรื่องอะไรจะต้องทำเองให้เหนื่อย
“มึง...” เขาหมดปัญญาจะห้ามจริง ๆ นอกจากจะมาเกาะกินข้าวบ้านเขาทุกวันโดยหาเรื่องมาหาน้องคุณ ก็ยังจัดการไปเสียหมด เขาที่เป็นพ่อแทบจะแตะต้องตัวลูกไม่ได้
“ไม่ดีหรือไง กูให้มึงมีเวลาไปทำใหม่ไม่ต้องเลี้ยงลูกเอง”
“เฮ้อ...ก็ดีอยู่แต่เมียกูนี่สิ ให้ทำอาทิตย์ละวัน กูถึงได้ไม่มีเพิ่มสักที”
“ฮ่า ฮ่า ...มึงว่าอะไรนะ...อาทิตย์ละวัน...”
“ใช่นะสิ...” เรื่องนี้ป้องภพหงุดหงิดนัก เมียเขาให้ทำแค่คืนวันศุกร์ครั้งเดียวแล้วก็วันเสาร์ได้ทั้งว
