เมื่อคุณเยี่ยมชมเว็บไซต์ของเรา หากคุณให้ความยินยอม เราจะใช้คุกกี้เพื่อให้เราสามารถรวบรวมข้อมูลสำหรับสถิติโดยรวมเพื่อปรับปรุงบริการของเรา และจดจำตัวเลือกของคุณสำหรับการเข้าชมในอนาคต นโยบายเกี่ยวกับคุกกี้ & นโยบายความเป็นส่วนตัว
เรียน นักอ่าน เราต้องการคุกกี้เพื่อทำให้เว็บไซต์ของเราดำเนินการได้อย่างราบรื่น และมอบเนื้อหาแบบส่วนตัวที่ตรงกับความต้องการของคุณ เพื่อให้เรามั่นใจได้ว่าคุณจะได้รับประสบการณ์การอ่านที่ดีที่สุด คุณสามารถเปลี่ยนแปลงการอนุญาตของคุณโดยการตั้งค่าคุกกี้ได้ทุกเมื่อ
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
"วันนี้ไม่ให้ผมไปตามคุณทับทิมเหรอครับ" เสียงกนต์ธรเอ่ยถามเจ้านายตัวเองที่นั่งอยู่ เจย์เดนที่ได้ยินแบบนั้นก็แสยะยิ้ม "ไม่ต้อง" "..." ลูกน้องคนสนิทก็นิ่งแสดงสีหน้าแปลกใจ ทว่าในตอนนั้นเอง เสียงทุ้มก็เอ่ยต่อ "เมื่อวานฉันทบต้นทบดอกให้ไอ้นั่นกับยัยนั่นไป วันนี้น่าจะช้ำพอควร ปล่อยให้พักไปแหละ ดีแล้ว หึ" มาเฟียร้ายยกยิ้มเอ่ยก่อนจะก้มหน้าลงอ่านเอกสารมากมายที่อยู่ตรงหน้าต่อ ขณะที่กนต์ธรเองก็เริ่มรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนไปบางอย่างของคนเป็นเจ้านาย เพราะโดยปกติแล้ว ถึงจะทำผู้หญิงคนไหนช้ำแค่ไหน เจย์เดนก็ไม่ได้ดูสนใจแบบนี้ ไหนจะให้สาวใช้เอาของว่างไปให้อีก... "มองอะไร" เสียงทุ้มเอ่ยถามลูกน้องคนสนิทที่เอาแต่ยืนจ้องมองมายังตัวเอง กนต์ธรที่ได้ยินก็สะดุ้งได้สติ "ปละ...เปล่าครับ" ชายหนุ่มก้มหน้าตอบกลับ ทำให้เจย์เดนไม่ว่าอะไรหันกลับไปสนใจงานที่อยู่ตรงหน้าต่อ กระทั่งเวลาผ่านไปได้พักใหญ่ ครืดดด ~ โทรศัพท์ที