ดวงตาเฉี่ยวค่อย ๆ ลืมขึ้นหลังจากที่ได้สติ ก่อนจะมองไปยังบริเวณรอบ ๆ ห้องที่เธอรู้สึกคุ้นเคยกับมันดี เพราะว่ามันเคยเป็นห้องพักของเธอ
"ฟื้นแล้วเหรอ" เสียงทุ้มของมาเฟียหนุ่มที่นั่งอยู่ไม่ไกลเอ่ยขึ้นทำให้เจ้าของใบหน้าสวยหันไปมอง ซึ่งเธอก็ไม่ได้ตกใจหรืออะไรแม้แต่น้อยกับร่างสูงที่เห็น เพราะเธอจำกลิ่นน้ำหอมของเขาได้...
"ทำบ้าอะไรของนาย" เรียวปากสวยถาม เจย์เดนที่ได้ยินก็จ้องมองตอบกลับ
"เอาตัวเธอมาคุยกันไง"
"แบบนี้มันเรียกว่าการลักพาตัว"
"จะว่าแบบนั้นก็ได้ แล้วถ้าฉันขอดี ๆ เธอจะยอมคุยกันไหมล่ะ?"
"..." ทับทิมก็นิ่ง
"ฉันถึงต้องทำแบบนี้ไง"
"เรามีอะไรต้องคุยกันอีก ครั้งสุดท้ายที่ฉันบอกนาย มันไม่ชัดเจนเหรอ"
"เออ มันไม่ชัด! ทำไมฉันต้องต่างคนต่างอยู่กับเธอด้วย!"
"ก็นายบอกเองว่าไม่อยากเห็นหน้าฉัน"
"ฉันพูดแบบนั้นก็เพราะตอนนั้นฉันคิดว่า..."
"ถึงยังไง มันก็สายเกินไปแล้ว...รักษาคำพูดตัวเองหน่อยสิ"
