ตอนที่ไม่มีชื่อ
749 คำ
"กลับมาแล้วเหรอ หายไปตั้งนานเลยนะ นึกว่าเธอจะทิ้งลูกชายของฉันซะแล้ว" ท่านหญิงใหญ่ฝืนใจพูดปั้นหน้ายิ้มทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น
"คุณแม่ขา สามีของหนูหล่อน่าเจี๊ยะขนาดนี้ ใครจะทิ้งลง" ฉันตอบกลับผู้หญิงที่แววตาดูน่าสยดสยอง พร้อมกับเอามือลูบใบหน้าของมาเฟียที่เป็นสามีของพี่สาว เเววตาเย็นชาที่ไร้ความรู้สึกนี้ เเสดงว่าเรื่องที่เพื่อนของพ่อเล่าเป็นความจริง ทั้งเขากับพี่สาวของฉันไม่ได้รักใคร่กัน เพียงแต่อยู่กินกันตามคำสั่งเสียของท่านมาเฟียที่ตายไปแล้ว
"เธอจะนั่งบนตักฉันอีกนานไหม...หายไปแค่ไม่กี่เดือนตัวหนักขึ้นเยอะเลยนะ ลุกขึ้น!" ผมตวาดเสียงเเข็ง รู้สึกไม่ปกติ แววตา คำพูด การกระทำ แต่ใครมันจะหน้าเหมือนกันได้ขนาดนี้นอกจากฝาเเฝด แต่ในประวัติที่เช็กจินดาไม่มีแฝดสักหน่อย
เคว้ยง! ว้าย! หลังจากจินดาลุกจากตักมานั่งที่เก้าอี้ ถ้วยใบใหญ่ถูกพอใจปัดร่วงจนน้ำแกงไหลรดโดนตัวจินดา
"ขะ..ขอโทษค่ะ พอใจกำลังจะลุกขึ้นมือดันไปเกี่ยว" พอใจรีบพูดอย่างร้อนรน
"ซุ่มซ่าม ระวังหน่อยสิ" ผมหันไปต่อว่า
"พอใจขอโทษนะคะท่านคีย์" ในขณะที่พอใจพยักหน้าสำนึกผิด หางตาก็เหลือบมามองจินดาแล้วยิ้มมุมปากให้
ควับ! "อ๊าย! โอ๊ยยย" ฉันลุกขึ้นแล้วทำเป็นล้มเซใส่เขาพร้อมร้องโวยวายครวญครางแนบชิดแทบจะสิง
"นะ นี่เธอ!" ผมดันตัวจินดาให้ถอยเมื่อน้ำแกงที่เลอะติดเสื้อผ้าโดนถูไถใส่ที่ตัวผมจนเปื้อนเปรอะไปด้วย
"อุ้มหนูไปที่ห้องได้ไหมคะคุณสามี โอ๊ยยย เจ็บจัง" ฉันใช้มือกอดรัดคอเขาไว้แน่นหนา ท่ามกลางสายตาโกรธแค้นของทั้งแม่สามมีและผู้หญิงที่ชื่อพอใจ
"เอามันไปเลยนะ ทำตัวร่านน่าอายต่อหน้าคนอื่นทุเรศสิ้นดี!!" ท่านหญิงใหญ่สั่งด้วยเสียงกร้าว จนคีย์ต้องรีบอุ้มจินดาออกไป
ห้องจินดา
เมื่อมาถึงห้องเขาโยนร่างเล็กลงเตียงจนตัวกระเด้ง
"อ๊าย์ เจ็บนะเบาหน่อยไม่ได้หรือไง คนไม่ใช่กระท้อน ทุบน่วมๆ ถึงจะดี" ฉันด่ากราดคนอะไรรุนเเรงชะมัด
"เธอเป็นใคร" ผมถามกลับทันที
"ก...ก็หนูเป็นเมียท่านคีย์ไงค่ะ" ฉันรีบดึงสติตอบกลับ
"ถูกที่เธอเรียกฉันว่าท่านคีย์ แต่เธอไม่เคยเรียกฉันว่าสามี ที่สำคัญเธอมักจะแทนตัวเองว่าจินดาไม่ใช่หนู"
ผมเดินตรงไปก่อนจะโน้มตัวลงขนาบมือที่ตัวของจินดาไว้ ใบหน้าแสนหวานที่คุ้นเคยกลับเปลี่ยนเป็นใบหน้าแสนซนที่คาดเดายาก
"หนูจะเล่าความจริงให้ฟัง ตอนที่หนูหายไปรถสิบล้อมาชนตู้มมม"
"ชนเธอเหรอ"
"ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทาง"
".........."
"แต่พอชนร้านก๋วยเตี๋ยวเสร็จ หม้อก๋วยเตี๋ยวก็ลอยมากระทบหัวหนูดัง ปึ้ง! จนหนูเซ แล้วมีมอเตอร์ไซค์วิ่งขึ้นฟุตบาทมาด้วยความเร็วพุ่งมาตรงที่หนูยืนอยู่"
"ชนเธอเหรอ"
"เขาหักเลี้ยวชนกับสะพานลอย แต่ไม่เท่านั้นหนูรู้สึกมึนๆ เลยโซซัดโซเซสะดุดเชือกรองเท้าหัวฟาดใส่ก้อนหิน สักพักจักรยานมาจากไหนไม่รู้อีกโซ่ขาด! "
"พุ่งมาชนเธอ"
"ไม่ค่ะ ขับผ่านไปไม่ช่วยหนูเลยใจเเคบมาก"
"พอ..น่าจะตายตั้งแต่หม้อก๋วยเตี๋ยวแล้วนะ ฮ่าๆ"
หมับ
"ฉันไม่ได้หัวเราะมาตั้งหลายปี เธอดูแปลกไปจริงๆ นะ" ผมจับปลายคางเรียวเล็กขึ้นมา ในใจมันร้อนวูบวาบดั่งไฟเผา มุกบ้าบอที่ทำให้คนฉลาดอย่างผมไม่คิดมาก ช่างน่าสนใจดีจริง
"งั้น..หนู เอ๊ยยย! จินดาขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ รู้สึกเพลียมาก" ฉันพูดติดขัดหัวใจเต้นเพราะกลัว เขามองปะทะสายตาไม่ลดละ ผู้ชายอะไรหล่อไม่เกรงใจคนอื่น หล่อไม่สนใจโลก แต่แววตาคมคายดูน่ากลัวทีเดียว
"อืมมม ไปสิ แล้วแทนตัวเองว่าหนูนั่นเเหละดีเเล้ว ฉันอายุยี่สิบเจ็ด ส่วนเธออายุสิบแปดห่างกันตั้งเยอะ"
ผมพูดพลางหันมองหน้าของเด็กสาวที่ผมเหมือนแทบจะไม่รู้จักเลยสักนิด
"ค่ะ"
- ผู้เขียน
