บท3.เมียแต่ง
762 คำ
@บ้านมาเฟียใหญ่
"นายท่านมาเฟียใหญ่อาการไม่สู้ดีเลยครับ ท่านอยากจะพบพวกคุณ" หมอประจำตัวออกมาบอกกล่าวภรรยากับลูกชายที่นั่งรออยู่หน้าห้อง
แกร๊ก ประตูถูกเปิดออก ลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลได้เดินไปนั่งข้างๆ ผู้เป็นพ่อที่อาการไม่สู้ดี ต้องใส่เครื่องช่วยหายใจตลอดเวลา
"ก่อนจะตายฉันได้ให้ทนายร่างพินัยกรรมว่าจะยกทุกอย่างให้แกแต่เพียงผู้เดียว แต่มีข้อเเม้ในสัญญาอยู่หนึ่งข้อและฉันขอฝากฝังเอาไว้ให้แกด้วย" ผู้เป็นพ่อพูดแผ่วเบาโดยที่ลูกชายได้โน้มตัวไปรับฟัง เสียงลมหายใจที่เริ่มรวยริน ตอนนี้เขาจากไปอย่างสงบแล้ว
เมื่อมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่สิ้นอายุขัยด้วยโรคประจำตัว อำนาจและเงินทองถูกหยิบยกให้ลูกชายเพียงคนเดียว คือชายหนุ่มวัยยี่สิบเจ็ดปีที่ใครๆ ต่างเรียกเขาว่า ท่าน 'คีย์' แต่พินัยกรรมสุดท้ายได้ระบุทิ้งท้ายไว้ว่าจะยกทุกอย่างให้ก็ต่อเมื่อ 'คีย์' แต่งงานกับหญิงสาวที่ผู้เป็นพ่อเลือกเอาไว้ให้เท่านั้น
เธอคนนั้นคือสาวน้อยวัยเพียงสิบแปดปีที่นิสัยดี หน้าตาอ่อนโยนเป็นชาวบ้านธรรมดา ชื่อว่า 'จินดา' ส่วนหญิงสาวไม่ปฏิเสธเพราะด้วยเหตุผลบางประการ
หลายวันต่อมา
"บ้า! บ้าที่สุด ยกสมบัติให้ลูกฉันไม่ว่าสักคำแต่ข้อตกลงบ้าๆ จะสร้างขึ้นมาทำไมกัน" ท่านหญิงใหญ่ผู้เป็นภรรยาตวาดขึ้นด้วยความเกี้ยวกราด
เธอมีนิสัยอารมณ์ร้อนดุร้ายและไม่พอใจกับกับพินัยกรรม แม้ทั้งคู่จะเเต่งงานกันด้วยธุรกิจเมื่อตระกูลที่ยิ่งใหญ่มารวมกันการขยายอำนาจก็รวดเร็วและน่าเกรงข้ามจนไม่มีใครเทียบได้ หลังจากอยู่กินกันมาหลายปีก็ให้กำเนิดลูกชายที่หน้าตาดีและมีนิสัยเย็นชาแต่ฉลาดในทุกด้านอย่าง 'คีย์' ชื่อเขาเปรียบเสมือนกุญแจที่ล่องหนสามารถไขประตูได้ในทุกที่
"อย่ากังวลไปเลยท่านแม่ ผมเองไม่ได้ติดขัดอะไร"
"ก็แน่ละสิ! แกมันเสือผู้หญิงฟาดไปทุกวงการ อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะที่แกไปมั่วกับดารานางเเบบ"
"เอาเถอะ ยังไงก็เลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว ผมจะได้อำนาจก็ต่อเมื่อทำตามข้อตกลง ฉะนั้น.. ผมจำเป็นต้องรับเด็กผู้หญิงคนนั้นมาเป็นเมียแต่ง"
หลายเดือนต่อมา
"ฉันจะไม่อยู่สองวัน เธออยากไปไหนก็ให้คนขับรถพาไปนะ" ผมสั่ง 'จินดา' เมียที่อยู่ในพินัยกรรมด้วยเสียงเรียบๆ ตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้นับคำที่เธอพูดได้เลย ผู้หญิงอะไรทั้งพูดน้อย เรียบร้อยแถมขี้กลัว แต่ก็ดีจะได้ไม่เป็นปัญหากับผมในอนาคต เราแยกห้องนอนกัน แต่เมื่อไหร่ที่ผมกลับบ้านก็จะมานอนร่วมรักกับเธอ เดี๋ยวจะหาว่าทำหน้าที่สามีบกพร่อง
"ค่ะท่านคีย์"
'ท่านคีย์' คือสามีของฉัน เขาเป็นมาเฟียที่มีความกระหายในทุกเรื่อง รสนิยมใช้ความรุนแรงโดยเฉพาะเวลามีเซ็กซ์ ฉันกับท่านคีย์ เราทั้งคู่ไม่ได้มีใจให้กันแม้แต่น้อย
ตอนเช้าเกือบ 07.00น. ของทุกวัน จินดาต้องตื่นขึ้นมาเพื่อช่วยแม่ครัวทำอาหาร แม้จะไม่ใช่หน้าที่แต่เป็นคำสั่งของท่านหญิงใหญ่
ห้องรับประทานอาหาร
"ขนาดตายไปแล้วยังไม่วายจะรักเชิดชูมัน!! หอบลูกอีตัวเสนียดเข้ามาในบ้านจนได้"
"ท่านหญิงใหญ่อย่าโกรธไปเลยนะคะ พอใจว่านายใหญ่อาจจะแค่สงสารสองแม่ลูกนั่นเฉยๆ ก็ได้"
'พอใจ' สาววัยสิบเก้าปีลูกบุญธรรมของตระกูลมาเฟีย เธอเป็นที่รักใคร่ของท่านหญิงใหญ่มาก
เพียะ!
ฝ่ามือถูกตบกระทบแก้มใสของจินดาจนเป็นรอยนิ้วมือแดงฉาด
"แกงจืดหรือน้ำล้างเท้า การศึกษาต่ำยังทำอาหารได้ชั้นต่ำอีกนะ" ท่านหญิงใหญ่ด่าเสียงดังพร้อมลุกยืนจากโต๊ะอาหาร แววตาดุเดือดจ้องอาฆาตใส่จินดา
"หนูขอโทษนะคะ อึกกก... คุณแม่ หนูจะพยายามทำให้อร่อยกว่านี้ค่ะ"
"อย่าคิดว่าแค่ตำแหน่งเมียแต่งจะเผยอขึ้นมาเทียบฉันได้ ก็แค่เมียในนาม ไม่ใช่เมียที่ลูกชายฉันรัก จำใส่หัวเอาไว้!!" พูดจบท่านหญิงใหญ่ก็เดินออกไปทันที
"ทำใจหน่อยนะจินดา คนชั้นต่ำอย่างเธอไม่มีใครเขารักลงหรอก" พอใจเเสยะยิ้มให้ก่อนจะเดินตามออกไป
- ผู้เขียน
