พรรณรายา Talk
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ฉันไม่ได้มายืนอยู่ตรงนี้ ซอยเล็ก ๆ ที่อยู่ข้างมหาวิทยาลัย ที่เดินเข้าไปอีกนิดก็จะได้เจอกับบ้านของเพื่อนสนิทฉัน ‘ปลาหวาน’ ฉันไม่เคยลืมเพื่อนสนิทคนนี้เลย แต่หลังจากที่เรียนจบเราสองคนก็ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ปลาหวานคือคนที่ทำให้ฉันได้เปิดโลกใหม่ ๆ ทำให้ฉันกล้าที่จะเผชิญหน้าในการมีเพื่อน ทำให้ฉันรู้ว่าการมีเพื่อนเยอะมันก็ไม่ได้แย่อะไร และปลาหวานก็เป็นคนที่ทำให้ฉันไม่ถูกมองว่า เป็นคนนิสัยแย่ แค่ฉันมีความชอบเป็นส่วนตัว ในการอยู่คนเดียว ไม่ชอบสุงสิงกับใคร
หลายปีที่ไม่ได้มาที่นี่ อะไร ๆ มันก็เปลี่ยนไปหมดเลยนะ แต่ร้านกาแฟข้าง ๆ ก็ยังอยู่ ยังเหมือนเดิม และลูกค้าก็แน่นร้านเหมือนเดิมด้วย
กริ๊ง ~ กริ๊ง ~ กริ๊ง ~
ตึก ตึก ตึก
"มาหาคายฮะ ?"
ฉันก็มองเด็กน้อยที่วิ่งออกมา เพราะได้ยินเสียงกริ่ง อายุน่าจะประมาณ 3 ขวบได้ หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูเชียว
"แม่
