อารญาตื่นมาพร้อมอาการปวดหัวตุ้บๆ เหมือนมันจะระเบิด แถมยังรู้สึกมึนๆ จนไม่อยากจะลืมตาขึ้น แต่เพราะมีภารกิจมากมาย เธอจึงจำต้องฉุดตัวเองขึ้นมาจากเตียงอย่างทุลักทุเล เสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งให้ปลุกทุกวันเป็นตัวเร่ง อีกทั้งเธอไม่เคยตื่นสาย ต่อให้จะเหน็ดเหนื่อยมากแค่ไหน
หลังจากผุดลุกขึ้นมานั่งด้วยสภาพหัวฟู ยกมือขึ้นลูบใบหน้า อารญาก็ก้าวลงจากเตียง ลูกของเธอไปนอนค้างที่วังรื่นฤดีตั้งแต่เมื่อวานยังไม่กลับมา ย่าของแกอาสาจะพาไปส่งที่โรงเรียน
แล้วก็ต้องชะงักกึก เมื่อสายตาปะทะเข้ากับกระดาษโน้ตที่แปะไว้ตรงกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง
‘รับผิดชอบพี่ด้วย’
คุณพระ! มันหมายความว่ายังไงวะ
เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น?
เธอจำได้ว่าตัวเองกำลังจะกลับบ้าน แต่โดนศรีจิตตราลากไปกินเหล้าย้อมใจ ก็เลยจัดซะเมาแอ๋ แล้วก็ถูกธีรเดชแบกไปขึ้นรถ จากนั้นก็จำอะไรไม่ได้
คนที่หายเมาขี้ตาทำหน้าตื่นๆ คิ้วโก่งเหนือดวงตากลมโตขมวดมุ่น ใบหน
