“คุณเชาวน์ลืมรูดซิปอีกแล้วน่ะค่ะ” กังสดาลก้มลงไปกระซิปที่ริมหู เขาทะลึ่งพรวดขึ้นมาจากการคุกเข่า จับดูเพื่อจะรูดซิปแทบไม่ทัน
“คุณกั้งหลอกผมอีกแล้วเหรอครับ” เธอหัวเราะเสียงใส...
“กลัวคุกเข่าแล้วจะเมื่อยน่ะค่ะ” เสียงผิวปากในร้านแซวกันอย่างน่ารัก เพราะปกติลูกค้าที่ร้านเป็นลูกค้าประจำ และสนิทคุ้นเคยกับเจ้าของร้านดี
“ตกลงคุณกั้งยอมแต่งงานกับผมไหมครับ” เชาวน์ถามอย่างลุ้นๆ หัวใจเขาเต้นถี่แทบหลุดออกมากองอยู่กับพื้น
“ไม่อยากรอแล้วค่ะ เดี๋ยวจะมีคนหาว่าขึ้นคาน”เสียงปรบมือ เสียงเชียร์ที่ลุ้นกันจนตัวโก่งดังขึ้นพร้อมเสียงโห่ดีใจของกองเชียร์ในร้าน เชาวน์รีบจับมือหญิงสาวมาสวมแหวนมัดจำเอาไว้ก่อน ปากหนากดจุมพิตที่หลังมือหนักๆ อย่างแสนรัก
“แบบนี้คงต้องฉลองกันสิเรา” เสียงของเหมันต์ดังขึ้นด้านหลัง เชาวน์หันไปมองก็เห็นเพื่อนๆ เขารู้สึกมีความสุขอย่างประหลาด
ถ้ามีความรักดีๆ ก็จงรักษามันเอาไว้...
ความรู้สึกข
