“คุณพาย พูดอะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวใครมาได้ยินเข้า”
“ฉันอยากปล้ำเธอ สายป่าน”
“คุณพายบ้า!” เธอว่าเขาด้วยความอาย พายัพน่ะห่ามได้ตลอด
“ไม่ได้บ้า เอาจริงๆ นะ จะเอาจริงๆ”
“ไม่เอาค่ะ”
“จะเอาตอนนี้เลย ตรงนี้ก็ได้”
“ว้าย! คนบ้า คนเถื่อน” เธอร้องเสียงหลงเมื่อโดนกดลงกับพื้นหญ้า
“ตรงนี้ได้ไหม” น้ำเสียงของเขาแหบพร่านัก
“ไม่เอาค่ะ บนหญ้าแบบนี้มันคัน”
“งั้นกลับบ้านกัน” เขาเอ่ยชวน ไล้แก้มเธออย่างเสน่หา
“ไม่เอาค่ะคุณพาย” เธอร้องเสียงหลงเมื่อโดนเขาอุ้มขึ้นแนบอก
“เอาไม่เอาก็ต้องเอาแล้วนะ รู้ไหมว่าฉันอดทนมาตั้งกี่วันกว่าจะถึงวันนี้ เธอเป็นภรรยาของฉันแล้วนะ”
“คุณพายคิดแต่เรื่องนี้เหรอคะ คนบ้า”
“บ้าก็ได้ บ้าเพราะว่าจะคลั่งตายอยู่แล้ว ถ้าวันนี้ไม่ได้ปล้ำเธอฉันขอตายดีกว่า”
“ป่านกลัว” จำเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าได้ดี
“เมื่อเช้าลืมๆ มันไปก่อน เดี๋ยวแก้ตัวใหม่”
“คุณพายต้องทำเบาๆ นะคะ”
“รับรองว่าจะทำเบาๆ
