หลังกลับจากไปรับประทานอาหารกับเพื่อนๆ ของเหมันต์ในวันนั้น เขาก็ยังเข้ามาดูแลเธอและมารดาไม่ได้ขาดตกบกพร่อง ดูเหมือนเหมันต์จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอแบบไม่ทันตั้งตัว เขากลายเป็นส่วนหนึ่งแบบที่เธอเองก็รู้สึกคุ้นเคย วันไหนไม่ได้เห็นหน้าเหมันต์ เธอรู้สึกว่าเหมือนชีวิตขาดอะไรไปสักอย่าง
หลังจากนั้นถัดมาอีกไม่กี่วันหญิงสาวก็เข้าไปทำงานกับเหมันต์ ในตำแหน่งเลขาฯ ของเขา
“เที่ยงแล้วครับ” เหมันต์ค้ำมือกับโต๊ะที่หญิงสาวทำงานอยู่ ก้มใบหน้าลงไปหา
“อีกนิดค่ะ อุ๊ย!” เธอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงมาแทบชิด
“พักก่อนครับ แล้วไปหาอะไรกินกัน พี่หิวแล้ว” เขาจัดการพับแฟ้มเอกสารของเธอ ก่อนจะจับมือน้อยมาหนีบเข้าที่รักแร้พาเธอเดินออกจากห้องทำงาน
“พี่เหนือ ปล่อยก่อนนะคะ คนมองกันใหญ่แล้ว”
“ให้เขามองไปสิ จะได้รู้ว่ามีเจ้าของแล้ว” เขาพูดเสียงดุๆ อย่างคนเอาแต่ใจ
“เอ๊ะ! พี่เหนือพูดอะไร” เธอแหว
