"คุณคินคะ"
ภาคินหยุดชะงักขณะที่กำลังจะเดินไปยังร้านนั้น น้ำเสียงคุ้นหูดัดหวานจนเลี่ยน
จะใครล่ะ ถ้าไม่ใช่แม่ค้าร้านขายหมูปิ้งนมโต มองดูคอเสื้อคุณเธอ นี่ตลาดนะ ไม่ใช่สถานบันเทิง ทำไมต้องอวดเนื้อหนังมังสาขนาดนี้ก็ไม่รู้
"อะไร" ภาคินถามเสียงติดเหวี่ยงคนที่กล้ามายืนขวางทาง คนยิ่งรีบเพราะวันนี้ตื่นสาย
ทำไมถึงตื่นสาย? ก็เพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับไง
แล้วทำไมถึงนอนไม่หลับ? ก็เพราะ..
ภาคินมีสีหน้าเข้มขึ้นเมื่อคนที่มายืนขวางทางไม่พูดสักที
"ฉันรีบ"
"คุณเห็นข้อความบนกระดาษที่หนึ่งเขียนแปะไว้ตรงประตูแล้วใช่ไหมคะ" ท่าทางแบบนี้คืออะไร ทำไมดูฟึดฟัดใส่เธอไม่เหมือนคนเมื่อคืน หรือกระดาษหล่นหาย เธอก็ว่าแปะเทปอย่างดีแล้วนะ
"ไม่รู้ไม่เห็น" ไม่อยากเห็น เขียนไว้ทำไม
"อ๋อ" หล่นหายจริงๆ สินะ "มันเป็นข้อความที่หนึ่งเขียนไว้บอกคุณน่ะค่ะว่าหนึ่งจะกลับบ้าน ไม่อยากให้คุณตื่นมาแล้วคิดว่าหนึ่งหายไปไหนค่ะ หนึ่งขอ
