“สองสามวันนี้ นายหายไปไหนมา? ”
ซ่งอวี่ถงถามขึ้นทันทีที่เห็นหลิงอวิ๋น
หลิงอวิ๋นกำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ที่โซฟาด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ เขาตอบคำถามอย่างเนิบนาบ “คุณก็รู้จักเป็นห่วงเป็นใยผมด้วยเหรอ? ”
ดูเหมือนจะเป็นครั้งแรกที่หลิงอวิ๋นได้ยินคำถามนี้จากซ่งอวี่ถง
ปกติเธอไม่เคยใส่ใจเขาแบบนี้หรอก
กับตนเองแล้ว เธอคิดอยากจะเรียกก็เรียก อยากจะไล่ก็ไล่ พูดให้ฟังดูดีสักหน่อยก็เหมือนจะเป็นคู่รักที่ไม่เคยห่างจากกัน แต่หากพูดให้น่าเกลียดอีกนิดก็คือผู้ติดตามควบตำแหน่งคนขับรถนั่นล่ะ
เขายังคงจำได้ดีถึงเหตุการณ์วันก่อนที่ซ่งอวี่ถงดูแคลนเขาเพียงเพราะแก้วชาคริสตัลใบเดียว เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ หลิงอวิ๋นก็เดือดขึ้นมาอีก
เป็นเวลาถึงห้าปีเต็ม ๆ แล้ว ต่อให้เป็นก้อนน้ำแข็ง ก็ควรจะละลายบ้างสิ
ห้าปีที่เขาพยายามทุ่มเทลงไป สุดท้ายสิ่งที่ได้รับกลับมาก็คือความเมินเฉยจากซ่งอวี่ถง
หลิงอวิ๋นจะไม่ปวดใจได้อย่างไร!
นังตัว
