“คือหนูมาได้ค่ะ แต่น่าจะมาได้ช่วงสายๆ เลย เพราะพรุ่งนี้ต้องพาลูกชายไปฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาลน่ะค่ะ”
“โอ้...” โมฮัมหมัดยกมือขึ้นทาบอก และทำหน้าสยดสยอง “ฉันยังจำได้ ตอนเด็กๆ ที่แม่พาฉันไปฉีควัคซีน มันเจ็บมาก ฉันร้องไห้และทำร้ายหมอเลยละ”
ถึงโมฮัมหมัดไม่บอก หล่อนก็พอจะเดาได้จากนิสัยของชายสูงวัย หล่อนระบายยิ้ม
“ใช่ค่ะ มันเจ็บน่าดูทีเดียว แต่ก็ต้องอดทน เพราะว่ามันจะทำให้ร่างกายแข็งแรง และมีภูมิต้านทานโรคค่ะ”
“ฉันรู้ไง ถึงได้ยอมให้หมอฉีดตั้งหลายเข็ม” ชายสูงวัยบ่นกระปอดกระแปดเมื่อนึกถึงปลายเข็มจากมือของคุณหมอ “อ้อ แล้วสรุปว่าหนูจะมาสักกี่โมงล่ะ ก่อนเที่ยงได้ไหม จะให้มาช่วยแม่บ้านทำอาหารน่ะ”
“หนูน่าจะมาถึงที่นี่สักสิบโมงครึ่งน่ะค่ะ”
โมฮัมหมัดดีดนิ้วด้วยความพึงพอใจ “เยี่ยมมาก นี่แหละคือคำตอบที่ฉันต้องการ”
จิรัชยาระบายยิ้มน้อยๆ และคะยั้นคะยอให้ชายสูงวัยยอมรับประทานยา
“ทีนี้ท่านรับประทานยาได้แล้
