ความร้อนจากแสงแดดยามของเมืองไทยที่กระทบลงบนผิวหนังของหล่อน ทำให้หยาดเหงื่อผุดพรายขึ้นเต็มแผ่นหลัง และตามไรเส้นผมจนชุ่ม
จิรัชยาจ่ายเงินค่าโดยสารให้รถตุ๊กตุ๊กเจ้าประจำ ก่อนจะรีบเดินเข้าไปในคฤหาสน์หลังงาม เพราะตอนนี้เกือบจะถึงเวลาที่นัดหมายกับโมฮัมหมัดเอาไว้แล้ว
“สวัสดีค่ะท่าน หนูขอโทษนะคะที่มาช้า”
โมฮัมหมัดที่นั่งอยู่บนรถวีลแชร์และมีคาฟาห์ผู้เป็นลูกชายนั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ข้างๆ ระบายยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นหล่อน
“ไม่ช้าหรอกหนูจินนี่”
จิรัชยาระบายยิ้มและเดินเข้าไปคุกเข่าตรงหน้าชายสูงวัย “วันนี้ท่านรับประทานยาหรือยังคะ แล้วแอบเอาซ่อนไว้ใต้ลิ้นอีกหรือเปล่าคะ”
“เปล่านะ ฉันกินยาเกลี้ยงเลย ไม่เชื่อถามเจ้าคาฟาห์ดูสิ”
หนุ่มหล่อสีผิวน้ำตาลอมทองเงยหน้าขึ้นจากหนังสือพิมพ์ในมือ และทำหน้าเบื่อหน่าย “ไม่ได้อมเอาไว้ใต้ลิ้นก็จริง แต่กว่าพ่อจะกินยาได้ ผมนี่หมดน้ำลายไปหลายปี๊บเลยนะครับ”
“ไอ้
