“ได้ค่ะแม่ ฉันจะรีบกลับห้องเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
จิรัชยากรอกเสียงร้อนรนไปตามสายโทรศัพท์ ก่อนจะวางสายสนทนา และละล่ำละลักบอกกับสาวใช้ในห้องครัว
“ฉันคงต้องกลับก่อนนะคะ พอดีลูกชายตัวร้อนมากค่ะ”
สาวใช้ที่กำลังช่วยหล่อนจัดจานอาหารทำหน้าตื่นตกใจ “เป็นอะไรมากไหมคุณจินนี่”
“ฉันยังไม่รู้เลยค่ะ ยังไงฝากขอโทษท่านด้วยนะคะ ฉันต้องรีบไปแล้ว”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่บอกให้”
“ขอบคุณมากค่ะ” จิรัชยาดึงผ้ากันเปื้อนออกจากร่าง รีบพุ่งตัวไปยังประตูด้านหลังครัว ซึ่งเป็นทางออกที่ใกล้กับรั้วมากกว่าการเดินผ่านเข้าไปในห้องโถง และโบกรถกลับห้องไปด้วยความรีบร้อน
เมื่อลิ้นได้สัมผัสกับรสชาติของอาหารคุ้นตาตรงหน้า ลูฟาสก็ถึงกับชะงักงัน ความทรงจำแล่นกลับคืนมาราวกับน้ำป่าที่ไหลทะลักลงมาจากเทือกเขาสูง
รสชาติอาหารแบบนี้มันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว และมันก็คือรสชาติที่เขาโปรดปราน
ฮันนานำอาหารรสชาติเลิศรสนี้มาถวายเขาเสมอยามที่อยู่ฟาดิ
