“อือ...” กินข้าวกินยาแล้วเธอก็หลับต่อเพราะพิษไข้ที่ยังไม่ทุเลา ผ่านไปเกือบชั่วโมง ตัวยังร้อนผ่าว น้ำตายังตกไหล หนำซ้ำยังเพ้อไม่ได้หยุด “อย่าทำฉัน...อย่าทำฉัน ฉันกลัวแล้ว...ฮือ...ปล่อยฉันไป...”
เขาจ้องหน้าเธอนิ่งงัน นิ่งเหมือนหัวใจของเขา วินาทีนี้ มันเหมือนวิญญาณหลุดลอยหายไปจากร่าง ความรู้สึกเหมือนกำลังมองเห็นตัวเองในวัยเด็ก ตอนที่เขาถูกจับตัวไป ความหวาดกลัว ความอ้างว้าง ความโกรธแค้น จนกระทั่งกลายเป็นความเฉยชา
“เรื่องอะไรจะปล่อย” เขาละสายตาจากเธอ ขยับถอยหลังมานั่งพิงฝาผนัง จากนั้นก็นั่งเฝ้าเธอแทบไม่ลุกไปไหน สายตาที่เคยเย็นชาบัดนี้แฝงไว้ด้วยความหวาดหวั่นและห่วงใยระคนกัน
“ห้ามตายนะ!”
ในตอนกลางดึกของคืนนั้นเอง ขณะที่สายฝนกำลังเทลงมาอย่างหนักจนหลังคาบ้านแทบจะพังลงมา เสียงลมฝนทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวขึ้น เธอรับรู้ได้ว่าร่างกายทุเลาไข้ลงแล้ว แม้ยังรู้สึกเพลียอยู่บ้างก็ตาม
อากาศเย็นฉ่ำทำให้เ
