ไม่กลัวเหรอ
504 คำ
ด้วยก่อนหน้านี้ประมาณหนึ่งชั่วโมงเศษ...ตอนนั้นเวลาประมาณห้าโมงเย็นเห็นจะได้ เธอกลับมาจากโรงเรียนแล้วพบว่าแม่เลี้ยงตัวร้ายได้เก็บข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของแม่บังเกิดเกล้าที่เสียชีวิตไปแล้วใส่กล่องลังแล้วนำไปทิ้งที่กองขยะท้ายหมู่บ้าน...
ตอนรู้เรื่อง เธอโกรธแม่เลี้ยงจนลมออกหู ก็เลยมีปากเสียงกันอย่างรุนแรง จากนั้นเธอก็รีบวิ่งมาที่ภูเขาขยะ เพื่อจะเก็บกล่องใบนั้นกลับไป
เธอเดินหาอยู่สักพัก ก่อนจะเดินมาพบเพิงพักของคนไร้บ้านตรงหน้า...
ชายไร้บ้านที่ใช้ชีวิตอยู่ในเพิงสังกะสีเก่าสนิมเขรอะมาเกือบปี ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มแต่ดุดันเหมือนหมาบ้า รูปร่างสูงใหญ่ล่ำสันบึกบึนเหมือนคนเล่นกล้ามมากกว่าจะเป็นกรรมกร แต่งกายด้วยเสื้อผ้าหนาหนักเทอะทะสกปรกที่คุ้ยมาจากกองขยะ อายุประมาณสี่สิบต้นๆ ไม่น่าจะเกินห้าสิบ...
“ใครน่ะ!”
“อุ๊ย!”
เสียงแหบห้าวทำให้เธอตกใจสะดุ้งโหยง โดนจับได้แล้วสินะยัยทะลึ่ง
“ขอโทษนะคะ” เธอกล่าวคำขอโทษก่อนจะก้าวขาออกจากที่ซ่อน โผล่หน้าให้เขาเห็น โดยไม่ทันคิดว่าเขายังไม่เก็บลำเข้ากางเกง “อุ๊ย...”
ฟ้าลดารีบเมินไปทางอื่น แทนที่จะสบตาประจันหน้ากับชายไร้บ้านที่จ้องเธอเขม็ง
“เอ่อ...ฉัน...ฉันขอกล่องนั้นคืนได้มั้ย”
ดวงตาดุดันจ้องมองเธอด้วยสายตาว่างเปล่า หยิบบุหรี่ขึ้นจุดสูบพ่นควันขโมง ขณะหัวลำเอ็นของเขาจ้องมองมาทางเธออย่างหิวกระหาย เธอรู้สึกได้เลย...
“อะ...เอ่อ...มันเป็นของฉันน่ะค่ะ”
ภายในเพิงพักของเขาเต็มไปด้วยขยะ ของเก่า เศษเหล็กและภาพวาดมากมายนับร้อยเกลื่อนกลาด
ภาพวาดลายเส้นแบบการ์ตูนจากดินสอที่น่าทึ่งซึ่งนำเสนอเกี่ยวกับการเสพสังวาสร่วมเพศของชายหญิงและหญิงสาวกับสัตว์ประหลาด...
“สวยจัง...” เธอควรจะกลัวนะฟ้าลดา แต่ภาพวาดเหล่านั้นกลับกระตุ้นความรู้สึกของเธออย่างร้ายกาจ หัวใจของเธอเต้นรัวเหมือนได้พบกับความหมายของชีวิตที่ตามหา
“ภาพพวกนี้...คุณวาดเองเหรอ??”
เขาไม่ตอบ เอาแต่สูบบุหรี่ปลดปล่อยอารมณ์...
“ถ้างั้น...คืนกล่องใบนั้นให้ฉันได้มั้ยคะ มันเป็นของสำคัญของฉันน่ะค่ะ”
“ถ้าสำคัญแล้วเอามาทิ้งทำไม”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มแฝงรอยเยาะหยันเล็กน้อย พ่นควันขาวขุ่นขึ้นฟ้าที่กำลังจะหมดแสงลงทุกที
“ฉันไม่ได้ทิ้งเอง แต่...”
“งั้นก็แสดงว่าเธอดูแลไม่ดี”
“โอเค ฉันผิดเองค่ะ แต่ยังไงฉันก็ต้องขอคืน” ขณะสนทนากับเขา เธอพยายามจะไม่มองต่ำ แม้ลำเอ็นจะล่อตาจนน่ารำคาญก็ตาม
“ไม่กลัวเหรอ”
กลัวสิ...แต่เธอเสียกล่องใบนั้นไปไม่ได้
“กลัวอะไรคะ ไม่เห็นมีอะไร...น่ากลัว”
- ผู้เขียน
