ไม่นึกว่าคนอย่างเขาจะงอนเป็นเหมือนกัน เธอเดินตามรามิลเข้าไปในลิฟต์ เขายืนไม่สนใจเธอเลยสักนิด ใบหน้านิ่งเรียบดูเฉยชาต่างจากทุกครั้ง
ชัดเจนเลย
อาการของคนงอน…
“ซื้อขนมมาให้ค่ะ”
“…” เขาปรายสายตามองถุงขนมที่อันดายื่นมาให้เพียงนิด ก่อนจะละไปในที่สุด แถมไม่รับถุงขนมจากเธอมาอีกด้วย
“คนอุตส่าห์ซื้อมาให้ดันเมินใส่”
“ไม่ได้บอกให้ซื้อมา”
“พูดแทงใจดำจัง” คงงอนมาก ไม่เคยเห็นรามิลเป็นแบบนี้มาก่อน นับว่านี่ถือเป็นครั้งแรกเลยก็ว่าได้ ไม่ยักรู้ว่าคุณหมอรามิลน้อยอกน้อยใจคนอื่นเป็นด้วยเหมือนกัน
มุมพวกนี้ไม่ได้มีให้เห็นบ่อยนัก เธอยิ้มคนเดียว ก่อนจะขยับเข้าไปยืนใกล้ๆเขา
“งอนเหรอคะ”
“ใครงอนเธอ”
“คุณหมอไงคะ”
“ไร้สาระ”
ติ้ง…
พอพูดจบลิฟต์ก็เปิดออกทันที รามิลก้าวออกไปจากลิฟต์โดยมีอันดาเดินตามออกมาติดๆ คุณหมอหนุ่มเปิดประตูห้องทำงานแล้วเดินเข้าไป ก่อนจะหย่อนก้นนั่งลงเก้าอี้นวมสีดำ
“กินไหมคะเดี๋ยวป้อน”
