“คุณยิ้มอะไร”
“เวลาเธอบ่นแล้วดูน่ารักดี”
“อัยย์บอกว่าเวลาฉันบ่นแล้วดูน่ารำคาญ แต่คุณนี่แปลกที่บอกว่าฉันน่ารัก”
“ก็น่ารักจริงๆ”
เธอใจสั่นกับคำชมของรามิล
“แปลกคน”
“แปลกแค่เวลาอยู่กับเธอ”
“ทำไมกับคนอื่นถึงไม่แปลกล่ะคะ”
“คนเราจะเผยอีกด้านที่คนอื่นไม่เคยเห็นออกมาและเป็นตัวเอง ก็ต่อเมื่ออยู่กับความสบายใจ ความสบายใจของฉันคือเธอ”
“…” เธอนิ่งเงียบ หากแต่หัวใจกำลังเต้นแรงไม่เป็นส่ำ รามิลกำลังทำให้เธอหวั่นไหว ตอนนี้ไม่รู้ว่าเขารู้สึกอะไรกับเธอ บางครั้งแอบคิดว่าเขามีใจ แต่ในบางครั้งก็คิดว่าหรือเธออาจจะคิดไปเอง
เดาใจเขาไม่ได้เหมือนกัน เพลย์บอยตัวพ่อแบบรามิลเก่งเรื่องทำให้ผู้หญิงหวั่นไหว เธอยอมรับว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบนั้น
ความคิดเมื่อก่อน ไม่มีทางหวั่นไหวกับผู้ชายคนนี้ สิ่งเดียวที่ทำให้เธอหวั่นไหวได้ คือ เงิน
ส่วนความคิดตอนนี้…สวนทางกับเมื่อก่อน
หวั่นไหว…ไม่สิ ต้องเรียกว่าเผลอ
