อย่างถึงที่สุด หัวใจของเขากำลังอ่อนล้านับแต่วินาทีที่เห็นลลิลเดินเข้ามาในโรงพยาบาลจากภาพหน้าจอมอนิเตอร์ เขาจดจำทุกท่วงท่าของเธอได้ จดจำการเดินและทุกอิริยาบถของลลิลซึ่งแม้แต่กลิ่นของเธอก็ยังตรึงตราในความรู้สึกของเขาไม่เคยเลือน เธอหนีเขาเพื่อมาหาแพต มาเพื่อที่จะบอกพี่สาวของเขาว่าเธอรักเขามากแค่ไหน
“ลาริมาร์...พระเจ้า...ฉันขอโทษ”
พัลเลเดียมกระซิบบอกตัวเองเบาแสนเบาและค่อย ๆ ทรุดลงนั่งคุกเข่าขณะมือทั้งสองจับขอบเตียงคนไข้ไว้แน่น เขาก้มหน้าลงต่ำและเป็นครั้งแรกที่น้ำตาลูกผู้ชายหยาดไหลออกมา ความทุกข์ทรมานเหมือนเข็มนับหมื่นเล่มทิ่มแทงลงบนหัวใจดวงนั้น ยิ่งเขาเคยร้ายกาจกับลลิลมากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้เขาเจ็บร้าว
ยิ่งเคยเย็นชากับเธอมากเท่าใดเขาก็ยิ่งเจ็บช้ำเหมือนคนใกล้ตายมากเท่านั้น สำนึกแห่งความโหยหาทำให้ชายหนุ่มแทบเป็นบ้า เป็นเพราะเขาที่ทุบทำลายทุกอย่าง เขาคือผู้จุดเพลิงพยาบาทผลาญเผาทุกอย่างดับสิ้น
