หลายวันต่อมา...จากวันที่ไต้ฝุ่นหอบช่อดอกไม้มาให้เธอ เขาก็หายหน้าหายตาไปเลย ท่าทางจะรู้ตัวแล้วสินะว่าเธอไม่ยอมเขาง่าย ๆ ทว่าตอนที่มีอาเดินมายังลานจอดรถเธอกลับต้องขมวดคิ้วมุ่น เมื่อบนฝากระโปรงรถมีช่อดอกไฮเดรนเยียวางอยู่ แถมยังมีการ์ดติดไว้อีกต่างหาก แต่เมื่อเธอมองไปรอบ ๆ กลับไม่เห็นเขาเลย
“โห! ดอกไม้ใครเนี่ย ช่อใหญ่จัง” น้ำรินที่เดินตามมายังลานจอดเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เธอหยิบการ์ดมาส่งให้มีอาทันที
“ใครอะแก อ่านดูซิอยากรู้อะ” เธอรบเร้า
“พี่ไต้ฝุ่น” มีอาว่า เพราะช่อดอกไม้วันนี้มันก็เหมือนกับช่อที่เขาเอามาวันนั้นนั่นแหละ แค่ช่อใหญ่ขึ้น
“ฮะ? ไหนว่าหายหน้าไปแล้วไง จู่ ๆ เพี้ยนอะไรอีก”
“ไม่รู้สิ แต่แกว่าคนแบบเขาจะสำนึกผิดได้จริงเหรอ”
“ถามฉันเนี่ยนะ โน่น! ถามยัยไอซ์ดู” น้ำรินโบ้ยไปให้ไอซ์ตอบ
“ฉันเหรอ...ไม่รู้สิ แต่เป็นไปได้ฉันก็ไม่อยากให้แกไปยุ่งกับพวกนิสัยร้าย ๆ แบบนั้นนะ ช่วงสอ
