บทที่ 8 งอนหนักมาก
2152 คำ
พลั่ก!!
"อ๊ะ!" เสียงร้องของคนตัวเล็กดังขึ้น พร้อมกับความเจ็บแปลบกลางหน้าผาก แรงของลูกฟุตบอลที่ปะทะเข้าหาเปลี่ยนหน้าผากนวลเนียนให้เป็นรอยแดงปื้นขึ้นต่อจากนั้น
"เชี่ย!"
"เชี่ย!!!"
เสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นภายในสนาม พร้อมกับร่างของใครบางคนที่วิ่งหน้าตั้งมาทางนี้ แต่นั่นมันไม่ได้อยู่ในสายตาของเธอแม้แต่น้อย เพราะในตอนนี้คนตัวเล็กได้แต่นั่งน้ำตาเล็ดเอามือกุมหน้าผาก หยาดน้ำตาซึมไปตามหางตา ริมฝีปากเบะคว่ำเพราะความเจ็บตรงหน้าผาก
"จะ เจ็บ อึก!"
"น้องขิมเป็นไรมากไหม ใครแม่งเตะบอลมาทางนี้วะเนี่ย" เสียงของพี่โอมรุ่นพี่ที่เคยอยู่โรงเรียนเดียวกันสมัยมัธยมดังขึ้น มาพร้อมกับมือของพี่โอมที่พยายามเข้ามาจับใบหน้าของเธอ "ไหนขิมขอพี่ดูหน่อย"
ไม่ทันที่มือของรุ่นพี่จะได้แตะลงบนหน้าเธอด้วยซ้ำ แต่ก็ถูกมือหนาใครบางคนปัดมันออกไปเพียงเสี้ยววินาทีนั้น
พลั่ก!!
"มึงอย่ามาจับ" เสียงของเจย์อาร์ดังขึ้น ร่างสูงตวัดสายตาดุๆ ไปให้โอมอย่างไม่สนลำดับความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องในมหา’ลัย และถึงอย่างนั้นเขาคงไม่ได้สนอะไรมากนัก
"ไอ้เจย์..." โอมเรียกชื่อเขาเสียงแผ่ว ไม่คิดว่าเจย์อาร์จะปัดมือเขาออกจากสายขิม
"มึงน่ะถอยออกให้ไวเลย" เขาเอ่ยพลางดันตัวโอมออกจากคนตัวเล็กที่นั่งกุมหน้าผากของตัวเองอยู่ ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจใครหน้าไหนที่กำลังวิ่งตามหลังเขามาติดๆ
"อะไรของมึงเนี่ย" อีกฝ่ายเริ่มโวย ก่อนจะพยายามเดินมาหาคนตัวเล็ก แต่ก็โดนเขาผลักอกออกไปอีกครั้ง
"ออกให้ห่างจากขิมเลย" ร่างสูงเอ่ยพลางชี้หน้าอีกฝ่าย ก่อนจะนั่งลงข้างกายคนตัวเล็ก ซึ่งเธอเห็นได้จากหางตาว่าเพื่อนเขาอีกสองสามคนก็วิ่งมาทางนี้เหมือนกัน แต่เจย์อาร์คงวิ่งเร็วกว่าจึงเข้ามาหาเธอก่อนใคร
"ไอ้โอมมึงออกไปก่อน เพื่อนกูจะดูเด็กมัน" เสียงภายัพดังขึ้นพร้อมกับพยายามกันไม่ให้โอมเข้าหาเธอ
"เด็ก? ขิมเด็กไอ้เจย์เนี่ยนะ มีใครเอามันลงด้วยเหรอวะ?" โอมเอ่ยพลางขมวดคิ้วมุ่นมองเธอสลับกับเจย์อาร์นิ่ง เขาเป็นรุ่นพี่ของสายขิมเมื่อได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับเลิกคิ้ว เพราะเขาเองก็ไม่ได้ชอบเจย์อาร์เท่าไหร่นัก นิสัยหม้อหญิงของมันดังกระฉ่อนไปทั่วมหา’ลัย เรื่องหวังเย็บไม่หวังคบน่ะ...
"ก็มันอยากจะเอา รู้แล้วก็ถอยด้วย" เสียงภายัพเอ่ยบอกโอมดังขึ้น แต่ก็ยังเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ไปอย่างที่บอก พวกเพื่อนๆ เขาจึงช่วยกันจับหนุ่มรุ่นพี่แยกให้ออกไปจากบริเวณนั้น จนตอนนี้เหลือแต่เธอกับเจย์อาร์เพียงสองคน
"เธอ ไหนขอดูหน่อย" ฝ่ามือหนาเอื้อมมาจับข้อมือเล็กให้ออกจากใบหน้าตัวเองอย่างแผ่วเบา
"เจ็บอ่า"
"ไม่ได้ตั้งใจนะโว้ย... ขอโทษ" เขาบอกเธอด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด ใบหน้าหล่อของเขาในตอนนี้แสดงสีหน้าคร่ำเครียด หัวคิ้วขมวดกันจนแทบจะเป็นปมอยู่แล้ว เรียวนิ้วยาวลูบไล้ไปตามหน้าผากแดงๆ ของเธออย่างเบามือที่สุด
แต่เดี๋ยวก่อน.. เขาบอกว่าขอโทษงั้นเหรอ?
"นายเป็นคนเตะบอลมาทางฉันเหรอ" คนตัวเล็กเงยหน้ามองเขานิ่ง
"ไม่ได้ตั้งใจไง... เขาเอ่ยตอบด้วยความรู้สึกผิดเต็มประดา แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยเหอะ
"โห นายโคตรใจร้ายเลย"
เธอโคตรเจ็บเลยนะ มันไม่ใช่เบาๆ เลยที่เขาเตะมาน่ะ : (ว่าแล้วก็ดึงมือเขาออกจากหน้าผากอย่างงอนๆ แต่เจย์อาร์กลับเอื้อมมือไปกุมใบหน้าของเธอไว้ทั้งสองข้าง
"ขอโทษไงเธอ ไม่ได้ตั้งใจจะทำเธอเจ็บนะ" เรียวนิ้วเรียวสวยลูบผิวแก้มเธออย่างปลอบประโลมกัน ใบหน้าหล่อยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากันเมื่อเห็นว่าหางตาคนตัวเล็กมีหยาดน้ำตาซึมออกมา
กูรู้สึกผิดฉิบหาย... เขาได้แต่เอ่ยคำนี้อยู่ในใจ
"แต่ฉันเจ็บไปแล้ว ดูดิ มันต้องน่าเกลียดมากเลยอะ ฮึก!" พูดแล้วก็อยากร้องไห้ เธอเองก็ไม่ได้สวยอะไรมากมายแล้วไง ยังจะทำให้เธอน่าเกลียดเพิ่มเข้าไปอีก
เขามันใจร้ายที่สุดเลย ToT
"เฮ้ย! อย่าร้อง" ว่าแล้วเขาก็ดึงใบหน้าจิ้มลิ้มเปื้อนน้ำตาเข้ามาใกล้ ก่อนจะกดริมฝีปากลงบนหน้าผากแดงปื้นของเธอ แทนคำขอโทษที่เขาได้ทำคนตัวเล็กเจ็บตัวแบบนี้
สายขิมชะงักไปเล็กน้อยกับการกระทำของเขา ร่างเล็กแทบจะไม่กล้าขยับตัวไปไหน ริมฝีปากของเขาอุ่นร้อน อีกทั้งยังกดจูบซ้ำๆ อยู่ตรงบริเวณหน้าผากเนียนๆ ของเธอจนลืมความเจ็บไปชั่วคราว หยาดน้ำตาที่ซึมอยู่ตรงหางตาเหมือนจะแห้งเหือดไปเสียอย่างนั้น
"หายเจ็บยัง" เขาเอ่ยบอกตอนที่ใช้คางถูไถอยู่บนหัวเธอ ฝ่ามือเขาเลื่อนเข้ามาโอบกอดร่างเธอเบาๆ จนตอนนี้ร่างเล็กแทบจะจมอยู่กับอกของเขา ฝ่ามือหนาลูบแผ่นหลังเล็กขึ้นลงเบาๆ
ดูก็รู้ว่าเขากำลังง้อที่ทำเธอเจ็บเมื่อครู่
"จะ จะหายได้ไง จูบไม่ใช่ยาสักหน่อย" สายขิมเอ่ยบอกเขาเสียงแผ่วเบาชิดอกเขา กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นเหงื่อของเขาทำใจของเธอเต้นไม่เป็นส่ำ มันทั้งหอมละมุนและยั่วยวนแฝงไปด้วยเซ็กซี่ อยากจะผลักไสเขาออก แต่อีกใจก็เผลอคิดไปไกล...
"อ้าว ก็แม่ฉันชอบทำแบบนี้ให้ตอนเด็ก ก็นึกว่าจะหายจริง" เขาบ่นพึมพำบนหัวเธอ
"..." เขานี่มันเชื่ออะไรแบบนี้ด้วยเหรอ
"หรือว่ามันต้องจูบเยอะกว่านี้ถึงจะหาย"
"บ้าเหรอ ปล่อยเลย : ("
คนตัวเล็กดันตัวเขาออกเบาๆ ก่อนจะถอยห่างออกจากเขาเล็กน้อย มือเล็กยกขึ้นลูบสัมผัสที่โดนเขาจูบเมื่อครู่เบาๆ แล้วก็รู้สึกว่ามันหายเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย
ไม่รู้เป็นเพราะจูบของเขา หรือเป็นเพราะเธอจินตนาการไปเองว่ามันหายเจ็บเพราะได้จูบของเขากันแน่...
"โกรธเหรอ" เขาเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเธอเงียบใส่ ไม่ยอมสบตากันเหมือนอย่างเคย
"..."
"โกรธจริงดิ ไม่ได้ตั้งใจนะเธอ" คิ้วของเขาเริ่มขมวดอีกครั้ง พร้อมกับใบหน้าที่เคร่งเครียดขึ้น
แต่เธอไม่ได้โกรธอะไรขนาดนั้นแค่ไม่กล้าพูดเพราะการกระทำของเขาเมื่อครู่ต่างหาก
ตรงที่เขาจูบมันยังร้อนผ่าวอยู่เลย ใครจะคิดว่าเขาจะทำแบบนั้นกับเธอเล่า T//T
"ไปเล่นบอลของนายให้เสร็จเลยไป เพื่อนรออยู่ไม่ใช่เหรอ" เธอเอ่ยไล่เขาทางอ้อม ไม่อยากให้เขาจ้องเธอแบบนี้นานๆ หัวใจมันแทบจะกระเด้งกระดอนออกมาแล้ว
แต่เขากลับ...
"ไม่เตะแล้ว เดี๋ยวให้ตัวสำรองลงแทนไปเลย ฉันอยู่เป็นเพื่อนเธอเอง"
อะ อ้าวไหงเป็นงั้น เธอไม่ได้เจ็บหนักอะไรขนาดนั้นสักหน่อย
"ทำไมล่ะ"
"เธอไม่หายโกรธฉัน แบบนี้จะมีสมาธิได้ไง เล่นไปก็โดนเปลี่ยนอยู่ดีนั่นแหละ"
เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงซีเรียส พร้อมกับมองมายังเธอนิ่ง ยิ่งคนตัวเล็กไม่สบตาเขาก็ยิ่งเข้ามาวอแวไม่เลิก ยิ่งตอนนี้เธอหลบสายตาเขาไปอีกทาง เจย์อาร์ก็ดันยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอเพื่อจะสบตาเธออีกด้วย ทำคนตัวเล็กหลบเขาเป็นพัลวัน
"หยุดมองฉันได้แล้ว..." คนตัวเล็กได้แต่ดันใบหน้าหล่อๆ ของเขาออกห่าง เพราะเจย์อาร์เหมือนจะอยากแกล้งเธอมากกว่าง้อเป็นไหนๆ
ยิ่งเขาเห็นปฏิกิริยาตื่นตูมของเธอก็ยิ่งแกล้งเข้าไปกันใหญ่
เธอเขินจะตายอยู่แล้ว บ้าเอ๊ย.. T//T เดี๋ยวก็จิ้มลูกตาแตกหรอก มองกันอยู่ได้
หมับ!
"ทำไม มองไม่ได้เหรอ" เขาจับมือเล็กที่ดันแก้มเขาเอาไว้ ก่อนจะกุมมันไว้ในฝ่ามือใหญ่ยึดมือเธอไว้ไม่ให้ไปไหน
"ก็นายจ้องเกินไป ถอยออกไปเลยนะ"
"ไม่ถอย ก็เธอไม่ยอมสบตา" เขาเอ่ยพลางอมยิ้มยั่วเธอ
"ฉันไม่ได้โกรธแล้ว" คนตัวเล็กพึมพำเสียงแผ่ว พยายามดึงมือกลับ แต่เขาก็จับแน่นไม่ยอมปล่อย
"ไม่จริงอะ เธอไม่สบตาแบบนี้ยังไม่หาย" เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้งพร้อมกับแนบมือเธอไปตามแก้มนิ่มของเขา แล้วถูไถเบาๆ อย่างออดอ้อนกัน
โอเค.. หายงอนแบบทันทีเลย T//T
"ก็หายแล้วนี่ไง" คนตัวเล็กบ่นอุบอิบแบบไม่เต็มเสียงนัก ใบหน้าเบือนไปทางอื่นเพราะไม่อยากมองใบหน้าที่แสนจะออดอ้อนของเขา
ไอ้หัวใจไม่รักดีมันคันยุบยิบไปหมด
"ไหนหันหน้ามาดิ" เขาใช้มืออีกข้างจับคางเรียวของเธอเพื่อให้หันไปสบตาเขา จนคนตัวเล็กต้องยอมหันใบหน้าจิ้มลิ้มไปสบตาเขาเพื่อตัดปัญหา เดี๋ยวเขาจะหาเรื่องแกล้งเธออีก
สายตาเธอสบเข้ากับดวงตาคู่คมของเขานิ่ง และดูเหมือนเจย์อาร์เองก็เงียบไปเช่นเดียวกัน พวกเขาเอาแต่จ้องตากันอยู่อย่างนั้นเกือบหนึ่งนาที จนเป็นเจย์อาร์เองที่ยอมผละสายตาออกจากเธอก่อน แก้มขาวเนียนของเขาขึ้นซับสีแดงจางๆ อีกต่างหาก
เขาร้อนงั้นเหรอ..
"โอ๊ยยย! กูละเหม็นคนแถวนี้ฉิบหาย" เสียงของเพื่อนเขาโห่แซวดังมาจากข้างสนาม จนเธอต้องรีบดึงมือออกจากเขา แล้วขยับตัวออกเล็กน้อย
เจย์อาร์ทำเพียงยกมือขึ้นเกาแก้มตัวเองเบาๆ ก่อนจะเหลือบสายตามองเธอเล็กน้อย แล้วหันไปตะโกนตอบจอร์แดนที่ยืนมองอยู่ไม่ไกล
"เสือกนะพวกมึงน่ะ"
"แล้วมาบอกพวกกูว่าไม่ได้ชอบ" นี่เป็นเสียงของภายัพพร้อมกับใบหน้าล้อเลียนที่ส่งมา ทำเขาแทบจะแยกเขี้ยวใส่เพราะมันดันพูดเสียงดังนี่สิ
"บอกกูเหมือนกันว่าโฟกัสทีมมากกว่าอย่างอื่น แต่พอไอ้โอมมายืนคุยกับเด็กมัน ถึงกับหลุดเลยกัปตันเรา" นี่ก็อีก... ไอ้พวกเหี้ย
"พวกมึงนี่มัน!!! หุบปากไปดิ!"
เจย์อาร์ทำสีหน้าเลิ่กลั่กไปหมด สายตาเขาเหลือบมองคนตัวเล็ก แต่เมื่อเห็นว่าเธอก้มหน้าอ่านหนังสือก็โล่งอกไป เพราะว่าเธอคงไม่ได้สนใจในสิ่งที่เพื่อนเขากำลังตะโกนแซวออกมาจากสนาม
"บอกชอบเขายังไอ้เหี้ยเจย์" จอร์แดนมันยังตะโกนแซวเขาไม่เลิก
"เสือกครัชชช ไปโน่นโค้ชเรียกแล้ว" เขาตะโกนแข่งกับมัน ไม่อยากให้เพื่อนเขาแซวต่อหน้าสายขิมแม้แต่น้อย กลัวเธอไม่เล่นด้วย เดี๋ยวจะโดนเมินได้
"เออพวกกูรู้แล้ว มึงรีบบอกก่อนที่ใครจะงาบไปแดกก่อนมึงเหอะ เดี๋ยวจะร้องไห้น้ำตาเช็ดหัวเข่า พวกกูจะหัวเราะซ้ำครับมึง ปากหนักไปเถอะ"
จอร์แดนยังไม่ไปไหน ทั้งที่โค้ชเป่านกหวีดเรียกแล้วก็ตาม แต่ยังยืนเท้าสะเอวด่าเขาไม่เลิก
"ไม่เสือกดิครับ บอกไม่บอกก็เรื่องของกูครับ"
"งั้นกูก็จะขอให้เขามีแฟนตัดหน้ามึงไปไอ้เหี้ยเจย์" เสียงของเพื่อนเขาเอ่ยอย่างหมั่นไส้ในความปากหนักของเขา
อ้าวไอ้เวรนี่ มาแช่งเขาทำไม!!
"ไม่มีทาง เพราะกูโปรยเสน่ห์ใส่เขาไปแล้ว" ร่างกำยำไหวไหล่เบาๆ อย่างไม่แคร์คำพูดของเพื่อนใดๆ
สายขิมน่ะหนีเขาไปไหนไม่พ้นหรอก ถ้าเขาคิดเล็งใครไว้ก็อย่าคิดว่าจะรอดเงื้อมือของเขาไปได้ เขาน่ะ 'รุก' หนักนะ ยิ่งรู้ว่าเธอเสียอาการกับเขามากแค่ไหนเปอร์เซ็นต์ที่จะจีบเธอติดก็มีมากขึ้นเท่านั้น
และเขาจะรู้ไหมว่าทุกคำพูดที่เขาตะโกนโต้กลับเพื่อนไปน่ะ ถึงแม้เธอจะไม่สนใจ
แต่ได้ยินทุกคำเลยนะ T///T
- ผู้เขียน
