แม่ทัพหนุ่มมิได้ใส่ใจคำพูดของอีกฝ่ายอีกแล้ว แต่สิ่งที่ทำคือก้มลงมองคนตัวเล็กที่กอดตนแน่น สร้างความอบอุ่นให้ร่างสูงจนอ่อนลงมาก สองแขนแกร่งจึงโอบกอดอีกคนไว้เช่นกัน
“หึ กอดกันไปเถอะอีกหน่อยก็คงไม่ได้ทำเช่นนี้แล้ว”
“เสร็จหน้าที่ของเจ้าแล้วก็ออกไป ข้ามิอยากเห็นหน้าเน่าๆ ของเจ้า”
หยวนเหอเอ่ยกับลั่วหลิง เมื่อเห็นท่าทางเยาะเย้ยของผู้ที่เป็นดั่งศัตรูตนเช่นกัน ทำเอาลั่วหลิงถึงกับหน้าถอดสี เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงองค์ชาย
“กระหม่อมทูลลาพะยะค่ะ”
เมื่อจางลั่วหลิงจากไปแล้ว ซือหลางก็หันมาเอาเรื่องกับคนสกุลซูอีกครั้ง
“ไม่ว่าพวกเจ้าอยู่ที่ใด ข้าจะตามไปเอาคืนให้สาสมที่ทำให้ฮูหยินข้าต้องทรมานกับเรื่องนี้”
ทั้งสามยืนกอดกันกลมด้วยสีหน้าตื่นกลัว
“ซือหลางเจ้าไปเถอะ หากเจ้าขัดราชโองการครั้งนี้ท่านอาทั้งสองคงได้เดือดร้อนด้วยเป็นแน่”
องค์ชายห้าหันมาเอ่ยกับสหายตน
“นั่นสิท่านพี่ หากท่านพ่อท่านแม่ต้องเดือดร้อนเพรา
