แม่ทัพหนุ่มเอียงคอมองภรรยาตัวน้อยอีกครั้ง ก่อนที่จินเยว่จะหันมาสบตาคม แล้วเอ่ยเสียงหวานออกมาอย่างแผ่วเบา
“ข้ามิอายไม่ว่าจะเป็นเช่นไร แต่ไม่อยากได้ยินผู้คนเอ่ยถึงท่านพี่เช่นนั้นอีก ข้าอาจจะคุมตัวเองไม่อยู่หากมีผู้ต่อว่าท่านมากกว่านี้”
ซือหลางยิ้มอ่อนโยนส่งให้ภรรยาตัวน้อยของตน เมื่อนึกถึงทุกครั้งที่มีคนเอ่ยถึงใบหน้าตน ฮูหยินมักจะตอบโต้กลับไปทุกครั้ง เช่นวันนี้ที่แม้แต่สนมจางก็ยังถูกคนตัวเล็กตอกกลับไปเช่นกัน
“เด็กโง่ ถ้าเจ้าไม่ถอดข้าจะถอดเอง มิมีใครกล้าหัวเราะเยาะข้าหรอก”
จินเยว่เงยหน้ามองสามีทันที ซึ่งมิต่างจากผู้ที่นั่งอยู่ในงานเลี้ยง ยังคงสนใจสามีภรรยาคู่นี้อยู่ เพราะอยากรู้ว่าที่ทำอยู่แค่ฉากบังหน้าหรือไม่
“เจ้าจะทำอะไรแม่ทัพซือหลาง จะถอดหน้ากากเช่นนั้นหรือ เดี๋ยวฮูหยินก็ได้วิ่งหนีออกจากที่นี่หรอก”
จางลั่วหลิงเอ่ยราวกับตะโกนออกมา เพื่อให้คนอื่นนั้นหันมามองตาม แต่มือเรียวก็มิได้สนใจป
