“พี่กล้า!” น้ำค้างกระตุกเสื้อเขาจนแทบขาด ใบหน้าหญิงสาวแดงระเรื่อ แสดงชัดว่าตอนนี้เธอกำลังเขินอายสายตาคนมากมาย แม้จะแอบดีใจกับคำนั้นที่เขาเรียก แต่ทว่ามันก็ยังขัด ๆ อยู่บ้าง
“ก็น้ำค้างเป็นเมียพี่นี่” เขาหันมายิ้มให้เธอแถมยังเขยิบเข้ามาโอบไหล่น้ำค้างไว้แน่น แสดงความเป็นเจ้าของอย่างออกหน้าออกตาโดยไม่แคร์สายตาหลายคู่ที่มองมา
“พี่กล้าปล่อยเถอะจ้ะ”
เธอดันตัวเขาออกห่างเล็กน้อย น้ำค้างไม่เคยเจอสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน แน่นอนว่าเธอทำตัวไม่ถูก เขาน่ะบทจะคลั่งก็คลั่งบทจะขรึมก็ขรึม หนักกว่าคนเป็นไบโพล่าซะอีก แต่เข้าใจได้เพราะก็เป็นปกติของเขานั่นแหละ
“ก็พี่อยากกอดเมียตัวเองบ้างนี่” เขากระซิบเสียงเบามือก็ยังไม่คลายออก
“กลับบ้านค่อยกอดก็ได้นี่จ๊ะ”
“ได้กอดคงดีสิ ต้นไผ่คงให้พี่ใกล้น้ำค้างอยู่หรอก” เขาเอ่ยเสียงอ่อนราวกับอยากเรียกร้องความสงสาร
“พี่ก็พูดไป ต้นไผ่ไม่ขนาดนั้นหรอกจ้ะ แค่พี่ต้องเอาใจเค้าหน่อ
