สามวันต่อมา…
ช่วงนี้เธอไม่ได้เจอเขาแล้ว ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกลับกรุงเทพไป แม้จะยังนึกถึงแต่ทว่าก็ทำใจปล่อยเขาไปได้ เขาควรมีชีวิตของเขา เธอกับลูกก็จะได้ใช้ชีวิตกันต่อไป
“เฮ้อ~~ ” เสียงถอนหายใจเพราะอาการเหนื่อยหอบจากงาน เวลานี้เป็นช่วงเวลาบ่ายสามโมง เธอเก็บข้าวโพดเสร็จแล้วเตรียมกลับ แต่เพราะอาการคันและรู้สึกไม่ค่อยสบายตัวหนัก น้ำค้างจึงคิดว่าตนควรไปล้างเนื้อล้างตัวซะหน่อย
นึกได้ดังนั้นก็เดินตามคันนาไปยังห้วยปลายนา ที่ตรงนั้นมีแอ่งน้ำเล็ก ๆ น้ำใสสะอาด แถมยังไม่มีผู้คนเพ่นพ่านมากนักเพราะเป็นที่ส่วนบุคคล เธอจึงสบายใจที่ได้ลงแช่น้ำเย็น ๆ สบายตัวสุด ๆ แต่ทว่า...
“คงไม่ได้คิดถึงคนเคยแช่ด้วยล่ะมั้ง”
“พี่กล้า!!”
สิ้นเสียงตะโกนน้ำค้างก็เตรียมหอบผ้าถุงวิ่งขึ้นจากน้ำทันที เพราะจู่ ๆ ก็มีเสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น แถมยังไม่มาเพียงแค่เสียง มาทั้งคนเป็น ๆ ยืนอยู่ตรงหน้าเธอจัง ๆ เขามาตั้งแต่ตอนไหน? แล้วมาถอ
