“ลูกเราไม่ค่อยร้องเลย ลูกไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมแพร” ภัทรเริ่มกังวลกับความเลี้ยงง่ายของลูก เพื่อนแพรยิ้มให้สามีสุดที่รัก ตอนไม่มีลูกก็กังวลใจว่าจะไม่มีลูก พอตอนมีลูกก็กังวลใจว่าเขาจะไม่แข็งแรงอีก
“ลูกเราแข็งแรงดีค่ะที่รัก เด็กวัยนี้มีแต่กินกับนอนแค่นั้นแหละค่ะ” เพื่อนแพรอธิบายเพิ่มเติม ไม่อยากให้เขากังวลจนเกินไป มีลูกคนแรกเขากังวลขนาดนี้ แล้วเธอจะกล้ามีลูกให้เขาอีกไหมเนี่ย
“ที่รักเหนื่อยไหมครับ ผมเห็นคุณไม่ได้นอนเต็มอิ่มมาตั้งแต่ท้องได้เจ็ดแปดเดือนแล้ว” ภัทรรู้สึกผิดจริงๆ ที่ความลำบากของเมียรักเขาแบ่งเบาไม่ได้เลย
“ไม่เหนื่อยค่ะ ได้เห็นหน้าที่รักกับลูกแพรก็ไม่เหนื่อยแล้วค่ะ”
ภัทรลูบผมลูบหน้าเพื่อนแพรอย่างรักใคร่ เมื่อไหร่กันนะที่เขารักผู้หญิงตรงหน้า เขาแทบจำไม่ได้แล้วว่ารักเธอตอนไหน แต่รับรู้ว่าตอนนี้เขารักเธอ รักมาก ไม่มีสิ่งใดเปรียบเทียบได้จริงๆ
“ผมรักแพร รักมาก” ผู้ชายปากแข็งที่เม
